Gehuchtenboek

Maaslandse gezichten

[p. 21]

Oud-Elslooaant.

Achter de oude kerk van Elsloo staat een klein, kromgegroeid boompje. Kleine appeltjes heeft het om zich heen op de grond laten vallen, andere hangen er nog in. De kerk staat stijf en recht omhoog. Een tekst op de gevel luidt:

Ik besta door deugden
ben God gewijd,
Elsloo tot vreugden
de hel tot spijt.

De Maasberg beneden de kerk: geklater van een bron die in een stenen put valt. Het geluid springt op tegen de oude gevels.

De weg van keien gaat naar de dijk van het Julianakanaal, maakt een bocht die voert naar een lange, kaarsrechte allee tussen populieren. Daarboven ligt glad en afgeslankt het water van het kanaal, opgetast en van git. De bomen aan de overkant wuiven er naartoe, wuiven diep beneden het water, zich keer op keer erin spiegelend. Een meeuw zwenkt erboven, spiegelt zich op zijn beurt: twee vogels die elkaar naderen en elkaar ontwijken.

Terug naar de stenen opeenhoping van het oude Elsloo. Beneden ligt kasteel De Haam met zijn park als een stuk speelgoed voor zwanen, met zijn bronnetjes die lokkend tot aan Geulle de wandelaar vergezellen.

De Maasberg omhoog: een korte, steile klim. Daarboven, boven een hoge stenen muur met staketsel, de andere straat, ‘Op den Berg’ geheten, met moederlijk in elkaar geklonken huizen, witte en grijze: de grijsheid en de witheid van het Streekmuseum.

Naast de kerk, helemaal daarboven, de oude pastorie. Je kijkt door de bleke ramen die wolken weerspiegelen, komend van de overkant van het kanaal.