Mexico zingt. Een bloemlezing uit de Mexicaanse lyriek sinds de 15de eeuw

[p. 128]

Bij de ‘Loterías’ in Oaxaca

Cactus:

Van het zachte cactusblad
mag ik het liefst de ader,
en geen mondvol smaakt zo zoet
als 't vrouwtje van een ander:
Hoewel je ze zoutloos eten moet,
zijn zij op elk uur smakelijk.

Pijnboom:

De pijnbomen van het stadspark
wuiven naar alle zijden -
zo bewegen de mensen zich
waneer ze door liefde lijden.

Roos:

Een rode roos uit Castilië
ging stuk door alle regen.
Ze ga met God, het liefje
dat niets mij is schuldig gebleven.
Het pijnlijke is enkel, dat lachend
een ander haar heeft gekregen.

Dode:

De dode sprak bij zijn sterven:
't Is smartelijk, dit doodgaan;
't waar beter niet te sterven
dan zózeer uit het lood slaan -
te sterven en zijn liefde te laten
in handen van andere sukkels
die niets doen dan maar wat praten.

[p. 129]

 

Doodkist:

 

De dood is een vijand der braven;

 

liet niets mij, kwam alles ontrukken:

 

mijn vrouw is nog niet begraven,

 

en 'k slaap al met haar zuster.

 

Schip:

 

Je lijkt net een vliegende stoomboot,

 

de straat opsnellend met veel gewag.

 

Nu heb jij een nieuwe vrijer

 

en zegt me niet eens meer gedag.

 

Maar wacht tot een beetje later:

 

bij 'n ander betaal je 't gelag.

 

Danseres:

 

Danseresje, danseresje

 

met je rok van rood changeant,

 

zeg me wie je broertje is,

 

dat ik hem ‘zwager’ noemen kan.

 

Zon:

 

Ik zou de zon wel willen zijn,

 

die door je venster binnendringt

 

om vroeg je te begroeten,

 

terwijl je in je bed nog ligt.

 

En wachten zou 'k totdat je zei:

 

‘Hier, neem je speen en sluimer in.’

 

Maan:

 

Reeds stijgt de mooie maan omhoog,

 

omringd door klokken in 't donker.

 

Gelukkig is het moederoog

 

dat neerziet op lieve dochters!

 

Beveel ze aan bij de Lieve Heer,

 

en mij aan de afgestorv'nen...

[p. 130]

 

Ster:

 

‘Hij 's kapot, ik koop hem niet, koopvrouw,’

 

zei de Indio tegen een Indiaanse

 

omdat ze hem wees naar de morgenster

 

die aan 't ochtendgewelf hing te dansen.

 

Vrouwenfiguur:

 

Een grote gek is alwie trouwt

 

en een vrouw er op na wenst te houden;

 

hij zoekt een bazin die hem dienstbaar houdt

 

en maakt lui wie hij moet onderhouden.

 

Hartenvrouw:

 

Ik heb het je wel gezegd, o hart,

 

in de tijd dat ik je liefhad,

 

dat jij nog eenmaal, vroeg of laat

 

zou wenen omdat je verdriet had...

 

Je weet dat geen enkele kalebas

 

blijft hangen tot hij vergaat...

 

Hemd:

 

Don Ferruco valt om van het lachen

 

in 't park, ten aanzien van allen, -

 

omdat bij zijn trouwe keukenprinses

 

het hemd naar beneê is gevallen.

 

Don Ferruco:

 

Ik vroeg eens aan don Ferruco

 

of op een gehuwde men zich nog verlieft,

 

en hij antwoordde mij heel olijk:

 

‘Die vrouwen zijn het meest geliefd.

 

Want zij hebben verzorgers allang

 

en doen niets meer uit eigenbelang.’

[p. 131]

 

Paard:

 

Bij 't eerste onweer in mei

 

bleef mijn huis verlaten.

 

Mijn vrouw en mijn paard zijn allebei

 

vertrokken met de soldaten.

 

't Is om mijn paard dat ik nu schrei,

 

mijn vrouw had ik al in de gaten!

 

Schorpioen:

 

De vrouwen zijn allen des duivels

 

en doen het de schorpioen voor:

 

zodra ze zien dat men arm is

 

steken ze en gaan ervandoor.

 

Vlinder:

 

Vlindertje, ingeslapen schat,

 

ik wil dat je dromend toch raadt

 

dat hij die je liefheeft hier vóór je

 

in 't donker te zingen staat.

[Verzameld door R. Campos]