Mexico zingt. Een bloemlezing uit de Mexicaanse lyriek sinds de 15de eeuw

[p. 118]

Lotsbestemming

Laat ons doden wat wij beminnen. De rest
is nooit in leven geweest.
Niemand is zó nabij. Geen ander wordt
een vergetelheid, een afwezigheid, soms minder.
Laat ons doden wat wij beminnen. Dat die verschrikking ophoudt
met andermans long te ademen.
De lucht is ontoereikend
voor allebei. En de aarde niet genoeg
voor de lichamen samen,
en het rantsoen aan hoop is klein
en smart kun je niet delen.

De mens is een dier der eenzame oorden,
ree met een pijl in zijn flank
dat vlucht en verbloedt.

O, maar de haat, zijn slapeloos beklijven
met glazen pupillen, zijn houding
die beurtelings rust is en dreiging.

Het ree gaat drinken, en in 't water verschijnt
het spiegelbeeld van een tijger.

Het ree drinkt én water én beeld. Het verandert
- alvorens te worden verslonden (medeplichtig, gefascineerd) -
gelijk aan zijn vijand.

Laat ons enkel het leven geven aan dat wat wij haten.

[Rosario Castellanos]