Mexico zingt. Een bloemlezing uit de Mexicaanse lyriek sinds de 15de eeuw

[p. 96]

Ballade van de namiddag

Wolken over de bergen,
rook over de stad gespreid.
Mijn zenuwen voelen de vreemde
sensatie van de middagtijd.

Een grammofoon in de verte
sleurt star dezelfde plaat;
en mijn zuster speelt weer piano
op die wilde, grillige maat.

De traagheid van de middag
heeft van oudjes het gebeef.
Een verre wolk hangt te gloeien,
van rossige zon doorzeefd.

Er is een donkere stofwolk,
die maakt de verte diffuus
en de rode kleur van de stenen
der huizen wordt confuus.

Treurige, kwezelige zondag,
zondaar in middelmaat.
Er ligt een kat op het afdak,
die droomt van een nacht in maart.

Terwijl de gekkin van hierover
vasthoudend bij al haar zwerven,
haar vaste waanzinnige kreet schreeuwt:
‘Ik wil graag sterven, sterven!’

[p. 97]

 

En de long van mijn venster

 

uit de straathoek steelt

 

het Mexicaanse liedje

 

dat daar de orgelman speelt:

 

 

 

(‘Mijn vrouwtje en mijn klepper

 

stierven dezelfde week. -

 

Mijn vrouwtje... haar ziel moog' God hebben,

 

mijn paard is hetgeen mij ontbreekt.’)

 

 

 

Ongelukkige orgeldraaier

 

die als 't eerste uur pas slaat,

 

de kleur van een grijze wijk zalft

 

in de Mexicaanse straat.

 

 

 

Speel bever een droeviger bed

 

op de hoek met die paal middenin

 

als de zin waarop insisteert

 

mijn buurvrouw, de gekkin.

 

 

 

Want ik heb, net als deze dwaze,

 

mijn oude waan voor mijzelve.

 

Speel dan, orgelman, speel dan:

 

‘Ik wil graag sterven, sterven!’

 

 

 

De middag geeft mij een vreemd

 

gevoel van krankzinnigheid.

 

Wolken over de bergen,

 

rook over de stad verspreid.

[José Esquivel Pren]