Mexico zingt. Een bloemlezing uit de Mexicaanse lyriek sinds de 15de eeuw

[p. 95]

Kort arrangement

Hans Memlinc vraagt me:
- Hoe gaat het met mijn leerlingen in Pátzcuaro?
- Meester, alle details zenden je de groeten,
je leerlingen schilderen...

Blauwe zee van Pátzcuaro die voortdraaft
onder de guts water mij onderweg door een hand van het bos
geboden,
je dorstig draven sneed door de dag een zoef
die vlak bij het meer verstierf over je snelle slokken.

Door de trillende lappen van je paarsrode snoet
passeert de nederige bries die je in het gras omhoogwierp;
met één enkele blik versteen je het bos
en breekt, achtervolgd, de nacht van de wouden.

Een weerschijn zwiept langs je flank. Een flits en vertekening.
Je blik zinspeelde op honderd lieve herinneringen.
(Ruimte om van je schoonheid te spreken, langzaamaan!)
Van lichte silben smeedde ik de dorstige evocatie,
blauwe zee van Pátzcuaro die ik afvlak en preciseer
terwijl hij het beeld drinkt, diep, helder, traag.

[Carlos Pellicer]