Mexico zingt. Een bloemlezing uit de Mexicaanse lyriek sinds de 15de eeuw

[p. 89]

Sonnet

Draai hem zijn nek om, de zwaan met bedrieglijke veren,
wiens wit het azuur van de vijver bederft;
hij paradeert alleen sierlijk, maar voelt geen
ziel van de dingen, noch stem van het landschap.

Vlucht elke vorm en iedere uiting die
niet harmonieert met het ritme, verborgen
binnen het diepere leven... en intensief het leven
aanbidt, zodat ook dat leven uw hulde behelst.

Kijk naar de oerwijze uil, hoe die zijn vleugels
van de Olympus af uitspreidt, Pallas haar schoot ontschiet
en zijn zwijgende vlucht beëindigt op gindse boom.

Hij mist wel de gratie der zwanen, maar zijn onrustig
oog dat de schaduw doorboort, vertolkt niettemin
het mysterieuze boek van de nachtelijke stilte.

[Enrique González Martínez]