Mexico zingt. Een bloemlezing uit de Mexicaanse lyriek sinds de 15de eeuw

[p. 86]

De appelsienen

De nevels wazen verloren
om bergpieken die daar witten;
de zon stort in diepe voren
de gloeiende beek van haar hitte.
Ze smelten alle, de parels
van zilveren dauw, door haar schroei,
in de oleanders aan de oevers
en de appelsienbomen in bloei.

De specht betikt alle stammen
der hoge harde mameys;
er zingt in 't manguero-lover
een túrpial zijn minnewijs,
en bijen puren hun honing
uit geurige ananas,
en vlinders bevolken de woning
tussen koffieheesters en gras.

Kom uit het bad, mijn geliefde,
verlaat het bruisende diep,
sedert de dageraad kriekte
heb je al gespeeld in de vliet;
misschien heeft de stroomgeest die onder
de spiegel van deze beek
zijn woon heeft, je zulk een wonder
beloofd, dat je mij vergeet?

Ondeugd! En waarom loop je
nu lachend van de oever weg?

[p. 87]

 

Kom spoedig, want ik wacht op je,

 

mijn hart klopt als de specht.

 

Je ziet toch hoe alles ademt,

 

ontluikt en openbloeit.

 

Je ziet hoe alles uitbot -

 

mijn lust en hartstocht groeit...

 

 

 

In de groene tamarindeboom

 

koeren alle duiven,

 

de nardus geeft zijn zoet aroom

 

elk briesje dat komt wuiven.

 

Bespeurt je hart dan niemendal,

 

niets van die dorst der liefde

 

die onbarmhartig overvalt

 

mijn zacht en teder lieven?

 

 

 

O neen, vergeef, mijn lief kleinood,

 

zwicht eindelijk voor mijn smeken -

 

ik zie de lichtjes in je oog,

 

de passie-vonk ontsteken.

 

Kom, je liefde, schone maagd,

 

is nectar voor mij, arme.

 

Zij is solaas voor wat mij plaagt,

 

zij kan mijn hart verwarmen.

 

 

 

Kom en omhels me en van mijn hals

 

neem nu niet weg je armen;

 

verberg niet je lief gezicht

 

en vlucht niet meer, ik houd je dicht

 

gedrukt aan mij, je lippen op

 

de mijne; één van harteklop

 

zijn wij, en in die warme zoen

[p. 88]

 

die eeuwig lang mag duren,

 

vervlieten hemels zoet en zwoel

 

en langzaam, lange uren.

 

 

 

In groene tamarindebomen

 

zwijgen nu de duiven;

 

de nardusplant geeft geen aromen

 

meer aan wat aan komt wuiven.

 

Jij smelt weg, je ogen sluiten

 

van vermoeienis en zwaar,

 

en je borst, mijn zoete bruid, wordt

 

zacht doortrild. Aan de oever, daar,

 

bij de vloed droogt alles uit en

 

kwijnen in de zonnebrand

 

alle slapende oleanders

 

van de hitte aan het strand.

 

 

 

Rust, nu hier mijn handen beide

 

jou een dek van klaver spreiden

 

in de geurige schaduwzomen

 

van de bloeiende oranjebomen.

[Ignacio Manuel Altamirano]