Adyosi / Afscheid

[p. 74]

Fostentori

Er tintin wan mama ben de,
wan mama nanga fo pikin.
Wan den ben kari Minimini,
a ben abi wan moimoi skin.

A trawan ben de Fremanboni,
wan trawan Fremantaria tu.
A kriboi-wan ben de pansma
èn den kar' en Koprokanu.

A mama ben lobi den dri fos'wan,
ma a no lobi a pkin pansma,
now te a tyari nyanyan gi den,
na pasi a ben singi kaba:

Minimini, kon nyan!

Fremanboni, kon nyan!

Fremantaria, kon nyan!

Koprokanu, tan de,

Koprokanu, tan de!

Te den trawan bere furu,
te krabasi krabu bun,
san den libi, na f' a pkin-wan,
d' e kon mangri ala mun.

A e tan s'don na bakadyari
te den trawan bere span.
A e dukrun dape, e sari,
mama e libi en wawan:

Minimini, kon nyan!

Fremanboni, kon nyan!

Fremantaria, kon nyan!

Koprokanu, tan de,

[p. 75]

Oud verhaal

Er was eens een moeder, lang geleden,
een moeder met vier kinderen.
Een werd Minimini genoemd,
die was heel blank van huid.

De andere heette Fremanboni,
de derde werd Fremantaria genoemd.
De jongste was nog maar een kriel
en men noemde hem Koprokanoe.

De moeder hield van de drie oudsten,
maar hield niet van de kleine kriel,
en wanneer ze hun te eten bracht,
zong ze hun onderweg al toe:

Minimini, kom eten!

Fremanboni, kom eten!

Fremantaria, kom eten!

Koprokanoe, blijf weg,

Koprokanoe, blijf weg!

Wanneer de anderen hun buik vol hadden,
de kalebas goed uitgekrabd was,
kreeg de jongste het laatste overschot,
hij vermagerde elke maand meer.

Hij bleef maar zitten op 't achtererf,
terwijl de buik van de anderen zwol,
gedoken zat hij en treurde maar,
want zijn moeder liet hem alleen:

Minimini, kom eten!

Fremanboni, kom eten!

Fremantaria, kom eten!

Koprokanoe, blijf weg,