Hesperiden. Nieuwe poëzie in den avond des levens

[p. 187]

De kleine die hoest.

De naalden van den killen wind,
Zij maken van de wang van 't kind

Een speldekussen.

Het wicht is koud, de lucht is koud,
En niets dat ze op een afstand houdt,

Geen muur daartusschen!

Zij staat op straat in 't aakligst weêr;
De hoest schudt rustloos op en neer

Haar kranken boezem.

De windvlaag, dienaar van den dood,
Kleurt haar de wangen smeltend rood -

Een kerkhofbloesem!

Haar lip misverft de winterkoû
Met heller dan 't violenblauw,

Dat Maart doet bloeien!

Toch in haar binnenst brandt een toorts;
Zie hoe het valsche vuur der koorts

Haar oog doet gloeien!

Zij hoest! zij hoest! Nog meer! Nog meer!
Ach, welhaast zinkt haar hoofdje neer,

Alsof de wind een fakkel bluschte;

[p. 188]

 

Het zij! Zij is gereed voor 't graf;

 

Gaarn daalt zij in zijn schuilhoek af;

 

Daar wacht haar ruste.

 

 

 

Als de avond valt, bij 's maanlichts glans,

 

Maar zonder tuiltje of bruiloftskrans,

 

Of orgelklanken,

 

Huwt ze, in des kerkhofs open dom,

 

Den Winter, d'ouden Bruidegom

 

Der teringkranken.

(Richepin.)