Hesperiden. Nieuwe poëzie in den avond des levens

[p. 174]

Aan sommige romanschrijvers.

Wanneer ik uw romannen lees,

'k Vind wel wat veel verdichting,

En dit, Mijnheeren, mindert steeds

Mijn kunstgenot en stichting.

Uw helden zijn mij wel wat mooi,

Uw slechtaards wat afzichtig;

Gindsch pikzwart mom, dees englentooi,

'k Vind geen van beide richtig.

Ik denk dan aan Mevrouw Tussaud

In 't spel van wassen beelden:

'k Zag, hoe haar zalen evenzoo

Hun groep in tweeën deelden.

De zale der Beroemdheên biedt

Een aanblik vol verkwikking;

Als gij de zaal der schurken ziet,

Gij siddert vol verschrikking.¹⁾

Hoe 't zij, 'k draag in een beeldenspel

Dien krassen trant van scheiden,

Als waar 't van hemel en van hel,

Van goede' en kwaden beiden, -

1) Ook heet die zaal in het wassenbeeldenspel te Londen the Chambre of horrors.

[p. 175]

 

Maar in de wereld, waarde Auteur,

 

Zie ik gansch andre dingen;

 

Daar scheidt, als bij Tussaud, geen deur

 

De menschen in twee kringen.

 

 

 

Geen duivelen in menschenschijn

 

Doorkruisen daar blanke engelen;

 

Eer ziet men, doe 't ook dikwijls pijn,

 

Steeds goed en kwaad zich mengelen;

 

 

 

Iets van Othello's leelijk zwart,

 

Iets wits van Desdemone:

 

Die tweekleur vindt ge in ieder hart,

 

Den Moor naast de elpen Schoone.

 

 

 

Ik raad u dus bij vrouw Natuur

 

Nog wat op school te blijven,

 

En gaat die school uit, na dat uur

 

Vol moed te gaan aan 't schrijven!