Hesperiden. Nieuwe poëzie in den avond des levens

[p. 172]

Napoleon en de eilanden.

In het lied van 't menschenleven,

door een Hooger hand geleid,

Klinken soms door wond're speling

rijmen der Voorzienigheid.

't Cijfertal van de eigen dagen

keert soms met het eigen leed;

't Is soms de eigen soort van plaatsen,

waar ons 't Noodlot tegentreedt.

Zie als voorbeeld Bonaparte.

Door geheel zijn leven heen,

Zien wij als gewichtig keerpunt

eilanden hun plaats bekleên.

Op een eiland stond zijn wiegje:

Corsika heeft hem gebaard;

Op een eiland werd hij balling:

Elba brak zijn heldenvaart;

Op een eiland vond de Dwinger

eind'lijk zijn gerechte straf:

Sint-Helena werd zijn kerker,

Sint-Helena werd zijn graf.

En wie was daar zijn bewaker,

als een Hoofdbron van zijn wee,

Door den weêrstand hem geboden?

't Eilandrijk der Noordsche Zee.

[p. 173]

 

Dus als Archipelsgewijze

 

schakelt zich de weg des Mans,

 

Zelf een eiland door zijn grootheid,

 

éénling beide in gave en glans.

 

Blijv' hij ook in zijn verschijning

 

éénling, en zie de aarde, O Heer,

 

Zulk een zoon der eilandwereld,

 

zulk een eiland-mensch niet meer!