Hesperiden. Nieuwe poëzie in den avond des levens

[p. 90]

Rouw.
Aan een Weduwe.

Vanwaar, vanwaar dat donker,

Verspreid langs veld en weî,

Straks lachende in 't geflonker

Van 't zonnetje van Mei?

't Is dat het wolkgewemel,

Opdoemende aan den trans,

Die Meizon aan den hemel

Beroofde van zijn glans.

Nu is 't, als kwam de trekken

Van 's aardrijks schoon gelaat

Een zwarte wijle dekken,

Die 't wolkfloers dalen laat.

Ja, alles in het ronde

Spreekt droefheid, dofheid, rouw:

Natuur, te dezer stonde,

Treurt als een Weduwvrouw.

Zoo gaat het u, Geliefde!

Die mede rouwt en treurt,

[p. 91]

 

Nadat de slag u griefde,

 

Die 't hart u heeft verscheurd.

 

 

 

Zoo 't al geen zon mocht wezen,

 

Die voor u werd gedoofd,

 

Twee starren, die u rezen,

 

Zijn van haar licht beroofd.

 

 

 

Twee, o! zoo dierbare oogen

 

Heeft wreed de Dood gebluscht,

 

En daarmede u onttogen

 

Uw licht, uw liefde, uw lust!

 

 

 

Zoo heeft zijn hand uw harte

 

In zwarten nacht gestort,

 

Zoodat het, na die smarte,

 

Daar nooit recht morgen wordt.

 

 

 

En niet alleen daarbinnen

 

Dekt alles 't floers van rouw:

 

Ook wat rondom uw zinnen

 

Eens streelde, is dof en grauw.

 

 

 

Uw huis, uw cel, uw gaarde

 

Gaan, als uw kleed, in 't zwart:

 

Geen plekje hier op aarde,

 

Dat niet vol schaduw werd.

 

 

 

Groot, liefde! is uw vermogen,

 

Dat, als 't gemis der zon,

 

De eklips van één paar oogen

 

Dus de aard verduistren kon!

 

 

[p. 92]

 

Ja, mocht ge uw smeekbede uiten,

 

Zij klonk: Geef dat, o Heer,

 

Zich nog twee oogen sluiten,

 

En dán - dan lichte 't weêr!

 

 

 

Maar wij die 't noô dus zagen,

 

Wij bidden liever zacht:

 

‘Heer, kom Gij, en laat dagen

 

Uw starre in dezen nacht!’