Hesperiden. Nieuwe poëzie in den avond des levens

[p. 62]

In Memoriam.

Op Allerzielendag gaat m'in Parijs naar 't graf

Der doôn, die men beweent, om 't met zijn krans te sieren.
Toch tal van Hindoes ziet men anders 't lijkfeest vieren,

Aan wier verbeelding 't land der zonne vleuglen gaf.

Een zingend vogeltjen zet men op 't graf ter neder,

Spreekt lieve woordekens vol zoetheên 't voor: de kouw
Gaat open, 't vogeltje stijgt op naar 't hemelblauw,

En (meent men) brengt als bô dien groet den zaalgen weder.

Geen immortellenkrans, dunkt mij, hoe schoon hij praalt,

Die bij 't gewiekt Herdenken haalt!