Hesperiden. Nieuwe poëzie in den avond des levens

[p. 39]

Aan een scheidenden vriend, met mijn portret.

't Papier
Toont hier
Mijn beeld
Herteeld.
'k Gaf wat
Ik had.
Men trof
Mijn stof,
In 't kort
Verdord.
Nu toch
Ben 'k nog;
Straks sneeft,
Wat leeft;
Straks zinkt,
Wat blinkt;
't Gelaat
Vergaat;
Al 't zicht-
bre zwicht.
Slechts 't Woord
Duurt voort,
En hecht
En vlecht
Een band
Tot 't land,
Waar 't hart
Geen smart,
Die scheidt,
Beschreit,
Waar 't licht
Nooit zwicht,
Nooit sterft,
Wie 't erft....
Wacht maar
Tot dáár!