Hesperiden. Nieuwe poëzie in den avond des levens

[p. 30]

Petrus gezift.

Simon, Simon, zie, de Satan heeft ulieden zeer begeerd om te ziften als de tarwe...
Lukas' Evangelie XXII:31.

Wij lezen in de Heilge Schrift:
Hoe Petrus, toen hij werd gezift,

Moest vallen.

En nu - zij 't in een andren tijd
En plaats - verzoekt nog de eigen strijd

Ons allen.

De Satán wil ook onzen val,
En, als zijn list gelukken zal,

Zal roemen.

Geen mensch, hij wone waar hij woont,
Die zich van deze proef verschoond

Kan noemen.

Er is geen huis, waarin hij niet,
Hoe goed hij 't ook gegrendeld ziet,

Kan sluipen.

Geen schild beveiligt voor zijn schicht,
En, hoe ge waakt, hij zal u licht

Bekruipen.

[p. 31]

 

Maar ook voor ieder kraait de haan;

 

Wij hooren hem, toch houden we aan

 

Met strijden,

 

Totdat door ons de Man van smart

 

Tot driemaal toe verloochend werd

 

In 't Lijden.

 

 

 

Maar dan - één' blik van 't bleek Gelaat

 

Ontdekt op eenmaal ons, wat kwaad

 

Wij plegen.

 

Men zift ons, tot de rouwtraan vliet,

 

En God ons aan zijn voeten ziet

 

Gelegen.

 

 

 

Dan klinkt de kreet der wroeging rond;

 

Het zwaard des naberouws doorwondt

 

De zielen.

 

Toch keert daarmeê niet de onschuld weêr;

 

Wij worden niet dezelfde, als eer

 

Wij vielen.

 

 

 

Maar eedle harten staan weêr op,

 

Bekampen tot hun laatsten klop

 

Den Sterken,

 

Hun hulp verwachtend van den Heer;

 

Zij liggen niet in traagheid neêr,

 

Maar werken.

(Longfellow.)