|
| |
| |
| |
o Hoofd, vol bloed en wonden.
o Hoofd, vol bloed en wonden!
Wees mij op nieuw gegroet,
Waar 'k u, ten spot ombonden
Met doornen, weêr ontmoet.
Gij werdt niet moê te lijden,
Maar ik word ook niet mat
Den strijd u te zien strijden,
Toen 't eerst uw beeld zich drukte
En me aan mij zelv' ontrukte, -
Dat deed uw lijdenssmart!
En eens, draagt mij de sponde,
Dan trekt nog in die stonde
En tusschen 't eerste en 't leste,
Dán is het mij op 't beste,
Als ik uw kruis zien mag.
Dat kruis is mij een zonne,
Die elken morgen straalt,
| |
| |
Een nooit verdroogde bronne,
Waaruit steeds water daalt.
En niet slechts voor mijn blikken
Is mij dat kruis zoo goed;
't Mag iedereen verkwikken,
Die 't met geloof begroet.
Sinds achttienhonderd jaren
Op elk, die 't aan komt staren,
Met liefde nooit verdoofd.
Ja, op al de aardsche ellenden
En, om dien nood te wenden,
Bidt, bloedend, tot den Heer.
Hij bidt voor d'armen Heiden:
Vergeef hem; hij is blind!
Wil de armen openspreiden
Voor 't ziende wordend kind!
Van een gedoopt geslacht,
Dat van het Hoofd vol wonden
Geen troost of heil meer wacht.
Dien 't met zijn kroon bespot;
Maar, als had hij hen noodig,
Hij vraagt hun ziel van God.
Hij ziet op al 't onreine,
Dat ook zijn kind bedekt,
Al 't zwakke, kranke en kleine,
| |
| |
Ook om die vlek te wasschen
Vloeit immerdoor zijn bloed,
En wit wordt in zijn plassen
Hij ziet op heel een waereld,
Door zonde zwart als nacht,
Die hooploos henendwaerelt,
Terwijl 't zijn kruis veracht.
Toch sluit hij in zijn liefde
Die waereld aan zijn hart,
Of naar zij meer hem griefde,
Hij wilde eens voor haar sterven,
Aldus haar heil verwerven,
'k Weet dat hij 't kruis beklom.
Om van haar duizend nooden
Haar gansch verlost te zien,
Zou hij tot duizend dooden
Een liefde, maatloos groot,
Zoo vurig, zoo bestendig,
Niet bluschbaar door den dood?
Wat hebt ge in ons gevonden,
Dat, Heer met 't Hoofd vol wonden!
Werpt, englen uit Gods hemel,
| |
| |
Gij vindt in 't golfgewemel
Geen bodem, waar 't op stuit.
Wat waterstroomen 't kliefde,
Geen antwoord komt weerom:
Alleen maar: God is liefde!
Welnu dan, menschenzonen,
Een liefde uw dank betoonen,
Knielt, diep als zij, voor haar!
Stelt steeds, stelt te allen stonden
En waar gij staat of gaat,
Het Hoofd u voor vol wonden,
Met wreed bevlekt gelaat.
Dat Hoofd trekk' met u mede,
't Wekk' bij haar strijd u vrede,
Voelt ge u door 't kwaad beproeven,
't Zij in uw hart uw taal:
'k Stierf liever duizendmaal!
Ach, duizendmaal te sterven -
't Is de eisch van God aan ons,
Aan elk die 't heil wil erven
Door 't bloed des heilverbonds.
Maar, blijf 'k met u verbonden,
'k Sterf willig duizend doôn,
o Hoofd vol bloed en wonden,
Belaân met smart en hoon!
|
|
Auteursrecht onbekend