Dichtwerken. Deel 2

Uit de voorrede voor mijne ‘laatste gedichten’.

Verre de meeste der hier voorkomende gedichten zijn geboren, toen reeds het tijdperk mijner ruste was ingegaan, en alzoo kinderen mijns ouderdoms. Wegens de blijvende ongesteldheid, welke mij gedwongen had deze rust te begeeren, tot gestrengere studie veelal ongeschikt, was het mij meer dan eene aangename verpozing, werd het mij de vervulling eener wezenlijke behoefte, aan de liefde tot de poëzie, welke mij van mijne jeugd af bezield had, en zich nimmer geheel kon verloochenen, van tijd tot tijd gehoor te geven; en de gunstige ontvangst, welke aan de drie verzamelingen mijner gedichten in vroegere jaren heeft mogen te beurt vallen, heeft mij verleid ook deze zangen mijns ouderdoms, als de laatste verzameling mijner gedichten, niet terug te houden.

Hiermede is mijne dichterlijke loopbaan voor goed gesloten. Na een bijkans drie en zeventig jarigen ouderdom bereikt te hebben, is het voor mij meer dan tijd te achten, dat ik toone de spreuk,

[p. 312]

die op de keerzijde van het titelblad is geplaatst: ‘Daar is een tijd van komen, daar is een tijd van gaan’ ook met toepassing op de mij verleende gaven en krachten, niet vergeten te hebben. Moge slechts niemand beweren, dat ik hieraan veel vroeger had behooren indachtig te zijn, noch de getuigenis mij onthouden, dat in deze zangen mijns ouderdoms althans nog iets van het vroegere dichtvuur was overgebleven. Te lang heb ik geleefd, om mij omtrent roem of vermaardheid na mijnen dood eenige illusie te vormen, inzonderheid in eenen tijd, waarin bij zoovelen een plat realistische eene meer ideale opvatting en beschouwing des levens gedurig sterker dreigt te verdringen. Toch wanhoop ik evenmin aan de toekomst der dichtkunst, als aan die van het heiligst en dierbaarst erfgoed der menschheid, de godsdienst, omdat beide, op het innigst verwant, te diepe wortelen vinden in eene onuitdelgbare behoefte der menschelijke natuur. Zoet en streelend is het mij, gelijktijdig met mijn aftreden, een mijner Zonen, door de uitgave zijner ‘grafbloemen’ als dichter te zien optreden en daarmede de gedachten te mogen verbinden, dat door hem en in zijne zangen, ook mijn naam nog eene poos op den Nederlandschen zangberg zal blijven voortleven.

B.t.H.