Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 17

36A. [1603]. Van D. Heinsius.¹

Daniel Heinsius Hugoni Grotio s[alutem] d[icit].

Ultimum elegiarum mearum librum, Groti clarissime, ordine et tempore quo conscriptus fuit, cultu et facilitate Latina primum - quia et ante annos aliquot nati sunt reliqui et vel sola aetate qua conscripti sunt placere poterunt - tibi offero, simul patrono, amico, censori. Nam ut ne hoc loco in laudes tuas diffundar uberius, cum nihil existimem unius praeconio illius virtutibus accedere posse qui mundum hunc divini ingenii sui, eruditionis, iudicii testem fecit quique prius ad famam nominisque immortalitatem quam ad pubertatem pervenit.² Hoc dicam tamen: fructum vitae totius eo die me tulisse existimavi semper, cum tibi innotescere primum coepi. Ex eo tempore colui, suspexi, veneratus sum te, non quidem ut reliqua ingenia, quorum hodie maxima frequentia, sed ut σεβάσμιόν τι³ καὶ ἐκ Διὸς πεπλασμένον. In quo iudicio ut me persistere intelligas, patere quaeso, vir clarissime, pignus hoc offerri tibi, mei sive amoris sive observantiae.

Istum animi affectum quo primum te prosecutus sum confirmarunt cum alia multa, tum vero vel maxime humanitas tua et morum suavitas, quae reliquas illas ingenii tui dotes, quibus longe omnibus antecellis, a duobus malis muniunt, τη̂ς νεμέσεως καὶ του̂ ϕθόνου,⁴ quae plerumque quicquid admirandum est, invadunt. Conciliatrix enim animorum est modestia καὶ τη̂ς ὁμιλίας τὸ ἐπαγωγόν.⁵ Accedunt et similia multa in utroque: aetas, mores, odium fastus et insolentiae, qua non ulla via magis ad virtutem lubrica; studia etiam eadem ex parte, licet eruditio diversa, quam tam libenter in te agnosco quam ipse ea invitus careo. Accedit et hospitale ius et του̂ ξενίου Διὸς religio mensaeque tuae tessera quam plerumque decedenti offers; non ζωστὴρ παναίολος aut δόρυ μείλινον aut δέπας ἀμϕικύπελλον,⁶ sed versus divini, acuti, admirandi et, ut his omnibus plus dicam, tui. Quibus aliquando liberi nostri vel ipsi posteritati probabunt, quod apud antiquos sanctum erat, ξένους se πατρώϊους esse.⁷ Accedit et hoc, quod ut neque vituperari ab omnibus, ita nec laudari a quovis optarim; ut enim aliis culpari, ita mihi laudari a quovis

1 Opdrachtbrief bij het derde boek van de ‘Elegiae’, gedrukt in Daniel Heinsius, Elegiarum lib. III. Monobiblos, Sylvae, in quibus varia, Leiden 1603, p. 76-78. In twee volgende uitgaven van zijn Neolatijnse poëzie bracht Heinsius in de tekst van deze opdrachtbrief veel wijzigingen aan. Vgl. de hierna volgende annotatie en vooral Heinsius aan Grotius, dd. [1606] (no. 72 (dl. I)), opdrachtbrief bij boek drie van de ‘Elegiae’ in de tweede uitgave van Heinsius' bundel, en Heinsius aan Grotius, dd. [1610] (no. 184 (dl. I)), opdrachtbrief bij boek twee van de ‘Elegiae’ in de derde uitgave.

2 Zie ook de slotregels van het gedicht ‘Ingens cothurni splendor’ (Dichtw. I 1a, p. 313, r. 17-24) in no. 23A, Heinsius aan Grotius, [najaar 1601].

3 In de editie uit 1610 aangevuld tot σεβάσμιόν τι ἔρνος (no. 184 (dl. I)).

4 In de editie uit 1610 staat hier een Latijnse parafrase: ‘indignatione et livore’ (no. 184 (dl. I)).

5 In de editie uit 1610: ‘modestia, nutrix, comitas ingenii et venustas’ (no. 184 (dl. I)).

6 Homerische formules, bijvoorbeeld Ilias 4, 186, Ilias 5, 666, Ilias 1, 584 en Odyssee 3, 63.

7 De zinsnede ‘quod apud ... esse’ ontbreekt in nos. 72 en 184 (dl. I).

[p. 31]

molestissimum est. Quodsi tibi me probaro, non dubitabo de reliquis qui in his agmen ducunt.

Vale, vir clarissime, diu et me ama.