Verzameld werk. Deel 1

[p. 342]

[Waarom die rusteloze drang]

WAAROM die rusteloze drang
Een onvervulde jonkheid lang?
Ik weet het nu, ik was op reis
Naar het verloren paradijs.

't Leven, een vaal en ledig veld,
Leek tot onvruchtbaarheid gesteld,
Maar aan zijn horizon rees toen
Een hoog en teder visioen.

Onpeilbaar-schoon, onmetelijk-ver
Onder het licht van de eerste ster,
(Ik trok daarheen) en roerloos-bleek
Boven de kim die altijd week.

Een waan, een droom, een lichtend beeld
Der ziel, die in zich zelf verdeeld,
Als ver visioen haar ene zelf
Ziet schijnen aan 't verbleekt gewelf.

Waarnaar wat achter blijft nu haakt
Opdat het, aan zijn doel geraakt,
Tot de eigen volheid van voorheen
Zich met zijn ander zelf vereen.

O leven, bitterlijk gesmaad,
Waar bleef dat nooit voldaan beraad?
Heb ik u voor altijd misschien
In 't diepst van uw geheim gezien?

Dat tijdeloos, ruimteloos en vrij,
Eén geest, éen enig wezen, gij
Dit gans heelal van stof en schijn
Door míj uw eigen vorm doet zijn.

[p. 343]

 

Dat uit mijn ziel úw werkelijkheid

 

Zich tot een wereld om mij spreidt,

 

Die, droom en waarheid tegelijk,

 

De aardse gestalte is van uw rijk.

 

 

 

En deze liefde in mij voor u,

 

En wat gij zijt, dit eeuwig nu,

 

Zij is 't die overal rondom

 

Mij voert tot u, mijn eigendom.

 

 

 

Leven, maak mij bereid en rein,

 

De hoeder van uw vuur te zijn,

 

Doorstraal mijn ogen dat ik klaar

 

In 't licht van 't ene wezen staar.

 

 

 

Dat zich mijn ziel, naar wat zij schouwt

 

In u, door u, tot schoonheid bouwt,

 

In alles wat zij zuivers wint

 

Een loutere vorm van zijn bemint.

 

 

 

En wacht, of éens uw ademtocht

 

Dat stille beeld doorhuiveren mocht,

 

Dan, diep ontroerd, aanschouwt hoe schoon

 

Het oplicht als Gods eigen woon,

 

 

 

En knielend waar die schijn haar blinkt,

 

Aanbiddend in zijn glans verzinkt,

 

En, als uit lange slaap ontwaakt,

 

Droomloos het aards bewustzijn slaakt.