Verzameld werk. Deel 1

[p. 318]

[Dorre blaren dwarrelen langs de ruiten,]

DORRE blaren dwarrelen langs de ruiten,
Bleke dagen dalen in mijn ziel,
Die zo herfstig als de tuin daarbuiten
Stil ligt onder 't dode loof dat viel.

O maar als het laatste blad, gezonken,
Roerloos op de koude bodem rust,
Laatste, zoetste glanzen zijn verblonken
En geen hoop op bloei haar angst meer sust,

Zal zij dan nog éens haar droefheid klagen
Dat het leven vruchteloos verging,
Klagen om die verre lentedagen
Toen de bloesem in de takken hing?

Kon, o kón mijn ziel maar zeker weten
Dat zij niet haar enig deel verspilt,
Als zij al die schoonheid wil vergeten
Voor een zijn waar alles in verstilt.

Dat zij niet, van de aard vervreemde dromer,
Eenmaal opwaakt, krijtend: 't was een waan,
En terug wil naar de zoete zomer,
Die voor altijd is voorbijgegaan.