Verzameld werk. Deel 1

[p. 286]

Kaarsen voor het Altaar

De luide daggeruchten weken,
't Is avond, met mij zelf alleen
Voel ik mijn hoogmoed in mij breken,
Mijn hart haast dringen tot geween.

Iets in mijn geest wil streven, stijgen,
Iets in mijn ziel wil zalig zijn,
Maar's harten diepste hart blijft zwijgen,
Een mijmering draalt bij kaarsenschijn.

Zo zoet dit licht, zo zoet dit peizen,
Heer, van uw kerk die, steil en wijd,
Omhoogvoert tot uw paradijzen,
Naar 't altaar der gemeenschap leidt.

Niet mij, niet mij, en 't ijdel vragen
Der ziel, met bitterheid belaân,
Breekt uit in onvertroostbaar klagen
En krijt het leven zelf een waan.

En toch blijft heimwee van verlangen
Naar God die alle leegten vult
In donkere harteschachten hangen
En zingt er van een oud geduld.

Een oud geuld, - maar twijfels komen
En vormen 't leven naar hun wil,
't Wordt anders dan wij, kinderen, dromen
O God, wat is uw tempel stil!