Verzameld werk. Deel 1

[p. 213]

[Was nu mijn ziel een droom zij zou zó zacht]

WAS nu mijn ziel een droom zij zou zó zacht
Niet naar de reinste sterren kunnen stijgen,
Als drijvend op dit deinend-wijde zwijgen
Een andere tocht haar tot úw liefde bracht.

Zij zag u in een huivering neerwaarts neigen
En sidderend heeft zij om uw broze wacht
Haar brede vleugels, zwaar van stilte en nacht,
Geruisloos toegevouwen saam doen zijgen.

Toen zonk ze in dat oneindig-vroom verlomen
Van ziel naar ziel waaraan haar hoogste dromen
Getwijfeld had als bovenaardse lust;

Een leliebloem door de avond bleek beschenen,
Die roerloos in de stilte rond haar henen
Haar teder beeld in 't sluimerend water kust.