Verzameld werk. Deel 1

[p. 127]

[Nu stil te zijn en diep ontroerd te spreken]

NU stil te zijn en diep ontroerd te spreken
In woorden, klanken, die van hart tot hart
Hun teerheid dragen, maar de droom niet breken,
Die diep in de ogen broos en roerloos mart.

Lief, de avond valt, de kamerwanden grauwen,
Wij schuilen veilig in dit schuttend grijs
En 't is een zwijgend, zacht bepeinsd vertrouwen
In u, in mij, een stilte, zoet en wijs.

Want, zwijgend kind der weke schemeringen,
Dwaalt om ons hoofd het mijmer-schijnig licht
Van vrede, en liefde, en tedere erinneringen,
Dat sterker glanst, naar dat de nacht verdicht.