Verzameld werk. Deel 1

[p. 117]

Uitzichten

aan Albert Verwey

[p. 118]

I Terugblik

[p. 119]

[De regen neemt zijn natte sluiers saam]

Bij het herlezen van Worstelingen

DE regen neemt zijn natte sluiers saam
Van 't wit der zachte wolken en verzinkt,
Nabij de kim, in blanke stille mist:
De dag wordt als de wereld wijd en schoon.

Was 't míjn geluid, dat in de rode droom
Van 't wazig en verschemerd huis, waardoor
De lage lamp haar broze gazen hing,
Wier wijl geen ding verhelde, - was 't míjn stem,
Die 't vredig-duisterend deemsteren heeft gescheurd
Met wringend-wrange kreten om de Wáan?
Was ík dat kind, dat aan de hoge boom
Bedrogen lust beschreide en 't derven kloeg
Van éne stonde önvermengde vree?
Was dit mijn kreet: die vloek, die als een steen
Dook in het slijk des levens, 't vaal moeras,
Waar de énige bloem, die 'k aan zijn boorden hoog
En smetteloos blank in schoonheid bloeiend vond,
De walmgeur droeg van wanhoop, angst en dood?

't Gezeefde licht, dat uit de zuivere lucht,
Na lange regens wit en herfstig-teer,
Door 't venster spreidend, neerzijgt naar 't papier,
Waarlangs mijn vrede peinst, schrikt van de klank
Dier naakte troosteloosheid, buigt zich weg
Naar buiten, waar de straat zijn glans weerglimt,
Maar suist weer aan, wanneer mijn luide stem
Voor stil gedroom haar helle smartspraak dooft.
Want als een vlam heeft zich de heilige geest
Der liefde, (een bleke en ranke tong, gedaald
Uit zilveren hemel) op mijn peinzend hoofd
Zacht-ruisend neergelaten, en het lied,
Dat in haar glans mijn ziel aan 't rijp gewas
Van 't vruchtbaar leven nijver-blijde ontpuurt,

[p. 120]

 

Schuilt réeds als zoetste honing in de korf,

 

Die, welhaast vol, om rode lippen vraagt.

 

En 't is mij diep geluk en glimlach-stil

 

Ontroeren, dat naar tedere tranen dringt,

 

Te denken, hoe ik éenmaal aan 't klavier,

 

In 't somberen van de middag naar de nacht,

 

't Genâlied van de Goede Vrijdag zong,

 

Dat als bezielde vrede langs de gouw

 

Der lente in 't verre land, waarnaar het raam

 

De grijze Wagner welig doorzicht schonk,

 

Ontroerde rust, liefde, vergiffenis

 

En heul der rauwe wonden beven deed,

 

Dit zacht-gedempte Goede-Vrijdaglied,

 

Dat mij de stem werd van de droom, die 'k nooit,

 

Naar 'k dacht, bereiken kon, en die nu tóch

 

Uit zuiver-zoete lucht mij tot zich lokt

 

In 't adem-zeker zingen van de zang,

 

Die stil herdenken neuriet aan mijn oor...