Verzameld werk. Deel 1

[p. 108]

[Als hing het schreien ener vrouw,]

ALS hing het schreien ener vrouw,
Die 't dode lief éen uur vergeet,
Maar door de ruising van haar rouw
Weer snikt om wreed-herlevend leed,

Ten grijzen hemel saamgevloeid,
De sluier van verloren heil,
Waardoor de witte zonvlam gloeit
Als zilveren bloem op zijden wijl, -

Zo leggen wolken, zonder zucht,
Gedempt en plooiloos uitgespreid,
De stille treurwa langs de lucht
Van vreemde wenende eenzaamheid.

En ik, daar peinst een vrede in mij,
Die 't stil-mistroostig schijnen ziet,
En met zijn broze mijmerij
De weemoed peilt van 't grijs verdriet,

Verwonderd-blijde, dat dit leed
Zo schoon en diep-ontroerend is,
Maar toch mijn glanzig oog niet kleedt
In 't bedekleed van droef gemis.