Verzameld werk. Deel 1

[p. 95]

[Slaap, mijn kind, geen woorden geven]

SLAAP, mijn kind, geen woorden geven
't Moe gemoed zo grote troost,
Als de rust die 't droefste leven
Met haar glimlach overbloost.

Slaap, o slaap, want vóor de stonden
Van de morgen zijn gegaan,
Zal de dag uw ziel nog wonden
Met de wanhoop van mijn waan.

Vóor de blanke morgenschijnen
Zijn vergleden tussen 't hout,
Zal u 't wild verlangen schrijnen,
Waar mijn wankel woord om rouwt.

Kind, wier lippen 't lijden kusten
Om uw eigen tederheid,
Kunt gij érgens beter rusten
Dan aan 't hart dat naar u schreit?

Laat uw droeve moeheid lenen
Aan de stilte van mijn borst,
Waar mijn eenzaam leed zal wenen,
Wenen van een eeuwige dorst.

Slaap, mijn kind, vóor 't hete hijgen
Van mijn wanhoop u weer wekt,
Sluimer zacht in 't wijde zwijgen,
Waar mijn ziel uw ziel mee dekt.