Bloemlezing uit het werk van Cornelius van Engelen
(1972)–Cornelius van Engelen–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 73]
| |
DigtstukkenDe NegerslaafGa naar voetnoot(120)Wat ingebeeld verdriet doorknaagt myn zwoegend hart?
Wat nevel doet myn ziel den glans der vreugde ontbeeren?
Daar duizenden, in zorg en moeijelykheên verward,
Myn lot, myn gunstig lot met wensch op wensch begeeren.
'k Heb 't boven and'ren wel. Myn kleen verblyf, 't is waar,
Zal door geen pragt het oog des Vreemd lings tot zig trekken;
't Pronkt met geen meesterstuk van eenig' Kunstenaar;
En kan een' Vriend alleen ten lustverblyf verstrekken.
Dog trek naar 't kil gewest, door Laplands Volk bewoond,
Zie hun verheugd en bly zig onder 't sneeuw verschuilen!
Terwyl het dorre veld hen niet dan ys vertoont,
En onöphoudelyk de barre winden huilen!
Zie d' armen Negerslaaf zyn Vaderland ontrukt,
Geboeid, helaas! geboeid, maar niet in liefde-boeijen!
Geen blydschap streelt zyn ziel, door ramp op ramp verdrukt;
Hy voelt, door niets getroost, gestaêg zyn droefheid groeijen.
Zingt vry, ô Dichters! van een nooit gevoeld verdriet,
'k Wil met geen' valsche verw' verzierde smarten maalen:
Maar zal van zulk een' Slaaf, wien alle heul verliet,
Het bitter hartenleed al schreijende elk verhaalen.
Hy stondt op 't barre strand, en treurde om al zyn wee,
Eer 't Scheepsvolk 't wreed bevel ten aftogt wierdt gegeeven;
Een traanen-beek vloot uit het weenend oog in zee,
Hem was geen andre troost dan schreijen bygebleeven.
| |
[pagina 74]
| |
Myn Zangnimf luisterde naar zyne jammer-klagt,
(Een klagt, gelyk Natuur in nood alleen kan klaagen)
Zy heeft ze my ter vlucht van 't Lybisch strand gebragt,
Om ze, op myn lier gesteld, myn' Landsliên voor te draagen.
‘Ach! waarom scheurt men my uit myn Geboorteland!
Gy handelt met ons bloed als koopmanschap, Barbaaren!
Moet dan een vreemde Vloek ten geessel van dit strand.....
Is 't moog'lyk, kunt ge, ô Zee! die Landgedrogten spaaren!
Hier dryft het wild Gediert' verschrikking voor zig heen,
Een doodelyk fenyn doet slang en adder zwellen,
De Roofzugt zuigt het bloed uit d'afgescheurde leên;
Maar 't Christen-volk koomt ons met wreeder plaagen kwellen.
Ach, toen de Tyger, Leeuw, en Luipaard in den nacht,
Uit zucht tot verschen roof in 't woud elkaêr bevochten.
Wat noodlot spaarde my voor uw verwoed geslacht,
ô Christ'nen! meer beschaafde en wreeder moord gedrochten!
Koom hongerige Wolf! verscheur myn matte leên!
Gy Leeuwen valt my aan! ô Tygers! hoort myn klagen!
Koom zwelg my in, ô Zee! verhoor myn bang geween,
Ontruk my 's menschen woede en felle geessel-slagen.
Het wreeden Beulen-rot toont valschlyk op 't gelaat
(Hoe kan dat snood gebroed zo deugdzaam zig vertoonen!)
Een mededogenheid en zagtheid; vloekt den haat,
Daar Godsvrugt, Eer en Deugd steeds op hun lippen woonen.
Vermetel is 't in hen te hoopen op een oord,
Waar, na de dood, hun ziel een eeuwig heil zal smaaken;
Want, in het kwaad verhard, verhit op menschen-moord,
Is 't loon by hen verbeurd, waar naar men ons leert haaken.
Neen! zelve zonder zorg om dit volzalig dal,
Verrykt door 't zweet, geperst uit onze matte leden,
Verzwaaren ze onze elend', belagchen ze onzen val,
Terwyl ze ons paaijen met gewaande zaligheden.
| |
[pagina 75]
| |
Voor hen wordt, om 't yvoor, onze Elephant geveld;
Wy putten 't goud voor hen uit 's aardryks ingewanden,
Maar vrugtloos! Niets voldoet hun roofzugt en geweld,
Ons leven staat op prys in hun geldzieke handen.
Schep egter moed, myn Ziel; Daar is een zalig Land,
Waar 't ooft voor eeuwig bloeit in groene lustpriëelen,
En 't lieflyk beekje ruischt langs 't nimmerdorre strand,
Ja 't lugtje kruiden kweekt om wond en smart te heelen.
Daar zal de Dwingeland, gevloekt om onze elend'
Met uitgestrekte hand vergeefsch om bystand vraagen,
Terwyl de Zee zelfs, door ons leed geraakt in 't end
Haar beste schatten ons met blydschap op zal draagen.
E.E.
De Philosooph, nr. 19, 12 mei 1766
|
|