Bloemlezing uit het werk van Cornelius van Engelen

[p. 58]

Uit: De Philosooph, nr. 122, 2 mei 1768
Eene Allegorie

De Godin de Onschuld, Soeveraine van het Eiland Geluk, besloot, ter vereffening van eenig verschil met de Liefde, over te steeken na het Eiland Paphos⁽⁹⁶⁾, alwaar deze God het gebied voerde; Zy wilde haare Lieveling Casta⁽⁹⁷⁾ medeneemen, en vertrok met het Schip de Voorzigtigheid, waar op Pligt het bevel voerde, dewyl zy dikwils hadt opgemerkt, dat allen, die met het ander Vaartuig, Vermaak, overvoeren, op de klippen van Walging en Afkeer verzeilden.

Zo dra de Onschuld op Paphos veilig aangeland, de Liefde zag, verweet zy hem het verlies haarer beste Onderdaanen, 't welk hy zo dikwils veroorzaakt hadt; ‘Ik heb, antwoordde de Liefde, inderdaad u en my zelven zeer veel benadeeld, maar t' onregt wordt my al het kwaad geweeten, 't welk sedert onze verdeeldheid is voorgevallen. Dus moet gy, by voorbeeld, niet de Liefde beschuldigen wegens de Elenden, waar in zig Chloë door haare verbintenis gestort heeft, maar die rampen enkel aan Plutus wyten. Het geld van een Ouden Grynzer, maakte de wonde in haar hart die men aan myne pylen toeschryft. De jonge Lisette, die in haar ongehuwden staat den laatsten aanbidder altoos boven den vorigen verloost, en nu haar Man bedriegt, welken zy nooit bemind heeft, is geen Onderdaan van My; Het is eene ligtzinnige zwerfster, die nergens t' huis hoort. Dat Philis, om den dwang eener Stiefmoeder te ontgaan, zig in de armen van een jongen Losbol werpt, moet der Liefde niet geweeten worden. Ik zelf wraak⁽⁹⁸⁾ het gedrag van Climeen, die zig enkel heeft overgegeeven, om door een pragtige Koets haare vorige Speelgenooten te vernietigen, gelyk ook dat van Celimeen, by welke, voor en na haar Trouwen, yeder Man een Man is; Het is eene Thaïs die nooit beminde’. ‘Wel aan, antwoordde de Onschuld ik zal alles vergeeten, op deze eene voorwaarde, dat alle Schoonen, die zig tegen mynen dank verbinden, haare Minnaaren tot veragting worden.’

De Liefde stemde hier in, en het besluit was, ‘dat men voortaan de Wysheid en Deugd der Schoonen uit de standvastigheid der Minnaaren zou kunnen opmaaken’.

(96) Paphos, een stad op Cyprus, die bekend stond om de tempel die gewijd was aan Aphrodite, de godin van de liefde

(97) Casta: de kuise, de zuivere

(98) verwerp.

[p. 59]

Casta was de eerste die hier van ten voorbeelde verstrekte; Zy hadt, terwyl de Onschuld met de Liefde in onderhandeling was, zig met eene Vriendin naar den Tempel van Paphos op weg begeeven; Zy zagen zig wel haast van twee Minnaars aangeklampt; ‘Ach! riep Casta, zo dra zy den Haaren bemerkte, waar is myn Bescherm-Godin? Waar is Onschuld’? Zy ylde na haar toe: Haar Minnaar volgde haar, bleef haar standvastig by, en leidde haar vervolgens, onder de goedkeuring van Onschuld, en de begunstiging der Liefde, naar den Tempel, alwaar zy eene allergelukkigste verbintenis met hem sloot, terwyl haare Vriendin, zig niet spoedig genoeg naar Onschuld begeeven hebbende, dezelve geheel uit het gezigt verloor, en, van haar Minnaar verlaaten, in een diepen Put viel, en zig derwyze bezeerde, dat zy voor al haar Leven geschonden was.

Toen daalde Jupiter neder, en bevestigde het verdrag tusschen de Onschuld en de Liefde, en dit is de Rede, dat de laatste het sedert altoos heilig gehouden heeft. ‘Een Minnaar, wiens begeerten ontydig voldaan worden, is altoos een onbestendige; - En geene andere Schoonen kunnen op de Standvastigheid haarer Aanbidderen hoopen, dan de zulken alleen, die zig dezelve door een edelmoedigen wederstand verworven hebben.’

Dat myne Lieve Landgenooten zig dit verdrag altoos, en byzonderlyk in dezen tyd des Jaars herinneren!

P.