Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 236]
| |
Onze Heer en de lekkere Makker.aant.‘Kijk, Pieter, eens uit of gij niets en ontdekt,
Daer wij van die dagreize rusten!
't Was heet, tot verstikkens toe heet, op die kusten
En sichtent de morgen ons vroeg heeft gewekt,
Zijn wij al door 't eenzaem gebergte aen het dwalen,
En spoedig zal 't zonlicht in nevelen dalen.’
‘Er blauwt eene toefplaets mij tegen in 't dal.
O Meester, kom spoedig beneden.’
Hoe moede, verhaesten zij beide hun schreden.
‘Wij liggen hier juist op geen schamelen stal,’
Zeî Pieter. Zij zongen verzadigd te gader
Vóór 't slapen een hymne den hemelschen Vader.
‘Rijs op! sprak de Heiland; o Petrus, ter taek!
Reeds blikkert en flikkert de morgen.
Ga, wil voor den knapzak, na 't bidden, wat zorgen.
Wellicht vindt gij iets in de spind' naer uw smaek.
Wij hebben van dage zeer veel nog te trappelen,
En weinig of niets - zoo 't mislukke - te knabbelen.
De Apostel trok op naer de keuken, en vond
Een haen, al bereid naer behooren,
| |
[pagina 237]
| |
Bezag dien als kwam hem de Duivel bekoren,
En sprak bij zich zelv', met verlekkerden mond:
Hoe lacht daer op mij dit verleidende broksken!
Vast bidt nog de Meester, en 't kost maer een sloksken.
Zoo 'n billetje kriebelt de nuchtere maeg.
Wat ware aen den feite misdreven?
De Meester heeft zwaerdere zonden vergeven.
Kom, kom, 't is geen Vasten, geen Vrijdag van daeg.
Oud visscher, lust mij toch een vleeschhapje... vlug!’
Met steekt hij de hand uit, en trekt ze terug.
Zoo dobbert de lekkert, die eindelijk 't goud
Ontdekte, door vader versteken.
't Wordt lange met radelooze oogen bekeken;
En forschiger klopt nu, hoe meer hij 't aenschouwt,
Zijn harte, verwonnen van snoepziek verlangen:
De blos van de schuld overdekt al zijn wangen.
*
‘'t Ontbijt is gedaen; nu, op reis!’ - ‘Zoo gij ziet
O Heere, bezorgde ik onz' zaken:
Voorzien is de knapzak: 't zal lekkertjes smaken.
Vergeet men zich zelven, dan komt men er niet.’
De schalkert! hij gaf op geen mijl na te kennen,
Dat hij 't kameraedje bestond zoo te schennen.
Zij togen al verder, berg op en berg af;
De honger bezocht hen allengskens.
Wel vloten er bronnen, met zilveren strengskens,
Den dorst ter bestrijding, die 't reizen hun gaf;
| |
[pagina 238]
| |
Maer inslag en was er in 't ronde te krijgen.
En ras zou de zonne het Zuiden bestijgen.
‘'k Heb honger, o Pieter; kom, staen wij wat stil.’
Men opent den knapzak heel zedig.
De Meester, als wist hij van nietwes, is snedig,
Aen 't kijken op dien invalied met een bil.
‘Wat zie ik?’ - ‘Gij wist dan niet, beste der Heeren,
Dat hinnen en hanen een been hier ontbeeren?’
‘Dat is heel bezonders wat gij daer verhaelt,
Ofschoon er geen haen u nog kraeide.’
En fier, alsof 't aerdrijk al wierook hem zwaeide,
Dacht Petrus: ‘Zijn vragen werd handig betaeld.’
Nu togen zij voort over bergen en dalen,
En zagen den purperen avond al pralen.
Van verre blauwt weder een toefplaets hun aen.
De Apostel, vooruit haer genaderd,
Ziet hanen en hinnen in 't boomengebladert,
En houdt bij dit schouwspel onz' Heere wat staen:
‘Zie, Meester, daer eens die eenbeenige knapen,
Van welken wij spraken, op takken aen 't slapen.’
Onz' Heere vereenigt de handen, en klapt:
Ze ontwaken, en reppen en roeren,
En staen op twee beenen te koe-koekeloeren.
‘Wat zegt ge nu, vriend?’ Op den teene getrapt,
Zeî deze: ‘'t Kan wezen... ik geve mij onder...
Maer is 't geen mirakel, het is toch een wonder!’
|
|