Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 231]
| |
S. Jans kerk te gend gegrondvest.aant.De maen beschilderde 't heelal
Met perelwitten strael,
En zag door 't needrigst vensterlijn
Als door 't Escuriael;
En flonkerde voor arm en rijk
Met goddelijken prael.
Zij schoot haer liefderijken blik
Op meester Jan van Gent,
Wiens houten woon, met stroo bedekt,
Den vreemde ook is bekend -
Wiens geest in stoute Kerkbouwkunst
Ten hoogen scheppend rent.
‘Verhoor mijn smeekverzoek, bad hij,
O Bouwheer dezer aerd'!
Ik wijdde een kerk aen mijn Patroon,
Den Heiland overwaerd.
Dat ik het fier ontwerp voltooi'
Dier kerk, eens wijdvermaerd!
Volheerlijk klimm' dit heiligdom!
Het klimm' ter starrenstreek!
| |
[pagina 232]
| |
De grondslag, door mijn geest beraemd
Tot heden toe, bezweek;
Gelijk een dam voor d'Oceaen,
Die boei en band ontweek.
Almachtige, is 't een helsch verbond,
Dat steeds mijn werk vernielt?
Ik bid u, duld het langer niet!
In 't kort daer neêrgeknield,
Zij 't volk, als 't eerste Christendom,
Met Jezus geest bezield!’
Daer klimt het tempelklokgezang,
Dat, als met Engelmond,
De Kersnacht aen 't geloovig volk
Ten plechtigste verkondt;
In zielverrukking springt hij op,
En ziet den hemel rond.
‘Wat schoone nacht!... hij groetede eens
Een kind, Messias zelv'.
Verlosser, zij mijn kerke, grootsch
Gelijk dit luchtgewelf,
En dat de spade vrij mijn graf
Aen 's tempels voet dan delv'!’
Hij zwijgt, en staert op 't sprekend ruim,
Doorgolfd van 't lied der klok.
Een denkbeeld vliegt hem door het brein,
Een electrieke schok:
‘Halleluia, gevonden is 't,
Hoe de afgrond er om wrokk'!’
| |
[pagina 233]
| |
Hij rijst, en stort vol vreugd zijn vrouw
Aen 't trouwe harte neêr,
En zegt haer de echte grondvest aen
Der kerk, Sint Jan ter eer:
Zij vouwen beî de handen saem,
En danken God den Heer!
*
Ter middernachtmis trokken ze op,
Met vromen Christenzin;
En Davids harp zong meester Jan
Gods zaligheden in:
Op 't biddend aenschijn lag hij nog
Bij 's Oostens purpren tin.
‘'t Wanhopig werkvolk wacht: ik ga
Vol blij vertrouwen heen;
'k Deel hun des Hemels inspraek meê,
Na vlammende gebeên;
En rijze 't werk, zoo God de Heer
Zijn bijstand ons verleen'!
Vrouw lief, als gij ons kind herziet,
Spreek: wees verheugd mijn zoon!
Uw vader vond, Sint Janne dank!
Het noodgeheim. Wat loon
Verwacht hem in het hemelrijk!
Hij blakert voor Gods woon.’
Hij gaet: de krocht zal plechtig zijn,
Als die verheven nacht;
| |
[pagina 234]
| |
Het breede choor zal plechtig zijn,
Als 't werk van 't voorgeslacht;
Als Salomon's gewijd gesticht,
Vol stoute scheppingskracht.
Een trotsige benedenkerk,
Een beeldenrijk portael;
De pijlers, gansch een palmenwoud;
't Gewelf, de sterrenzael;
De toren, koning Davids burcht,
Omkroond met schildenprael!
‘Spreekt, vrienden, wat verricht gij daer?
Er schuilt hier snood verraed...
Ter grondvest ossenhuiden!... Spreekt!
Roept hij, met bleek gelaet.
Wie heeft u dit geheim ontdekt?’
‘De jongling, die daer staet!’
‘Mijn zoon! is 't mooglijk!’ - ‘Meester Jan,
Ja, 't is zijn schoone vond.’
‘Ha, woelde 't in des vaders ziel,
Mijn kind verried mijn spond.
Ik dacht hij sliep, en 't wangedrocht
Stal 't woord van vaders mond.’
Hij grijpt een zwaren moker vast,
En op de hersenpan
Des onbescheiden' bonst hij neêr.
Elk trilt en rilt er van,
En gilt in éénen wanhoopskreet:
‘Wat deedt du, meester Jan!’
| |
[pagina 235]
| |
Bleek, huiverend, ziet hij op 't lijk,
Smijt zich wanhopig neêr,
Knelt in zijne armen 't offer vast,
En schreit: ‘Genade, Heer!...
Ontwaek, mijn zoon, eer moeder koom'.’
En zwijgt, en rijst niet meer.
Volheerlijk klimt ter starrenstreek
De Godgewijde woon,
Men delft aen haren voet een graf
Voor vader en voor zoon.
O, zweven ze in der eeuwigheid
Voor Gods genadetroon!
|
|