Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 226]
| |
De Prior en de Bedelaer.aant.De maen kwijnde aen de hemelbogen,
En tooide de aerde in blanke bruidsgewaed,
En zag door 't celleken des Priors,
Aen 't staren, met aendachtige oogen
Op haer zoo lief gelaet.
Zij zag op groote folianten,
Gezwollen van een droomerijenheir,
Fantastische spitsvondigheden
Van duizende theologanten:
Zij blikte liefdrijk neêr.
‘Hoe schoon is reeds op aerde uw hemel,
O Schepper! riep de Prior, met een zucht.
Maer welke weg geleidt daer henen?
'k Ben moede van al 't aerdsch gewemel:
Ik hijg naer hooger lucht.’
Nu was 't, als fluisterde uit den hoogen
Een wonderstem tot zijne droeve ziel:
Dien weg wijst morgen u een arme;
't Was, of een lichtstrael uit meêdoogen
Op zijnen schedel viel.
| |
[pagina 227]
| |
Steeg zijn gebed ter starrezalen?
En zond de Algoede, opdat hij hem verkwikk',
Een lichtbode af naer de onderwereld;
En schoot hij in die manestralen
Op hem een vaderblik?
*
Weêr blonk, en bloosde, en blaekte 't Oosten:
‘Een arme vraegt een teugje en stukje brood.’
De Prior sprak: ‘Portier, breng binnen:
Een Engel komt wellicht mij troosten
In mijnen zielenood.
Ik wensch u, vriend, een goeden morgen.’
En de arme grijze sprak, met gul gezicht:
‘Geen morgen viel mij immer treurig.’
‘Gij leeft nochtans niet zonder zorgen
Bij ieder morgenlicht.
De Heer wil veel geluks u geven.’
‘Ik weet niet, dat ik rampen ondervond.’
‘Verklaer dit woord mij!’ roept de Prior,
Die 't lachje van de ziel ziet zweven
Rondom des grijzaerts mond.
‘Wat ramp, wat smarte kan mij treffen?
O Vader, zoo 't mij hongere of mij dorst',
Zoo 't stroomen plasse, of vrieze, of donder',
Toch mag ik mijn gebed verheffen,
Uit dankbare, uit verrukte borst.
| |
[pagina 228]
| |
Ik koester geene dwaze wenschen:
Ik voer alom mijn goeden Engel meê.
Aen Gode glorie in den hoogen,
Zoo spreek ik immer, en den menschen
Van goeden wille vreê!’
*
‘Vriend, die mij hooger troostlicht dagen:
Zeg, vanwaer komt gij?’ - ‘Van d'Alzegenaer.’
‘Waer, broeder, hebt gij hem gevonden?’
‘Alleen uw hart moet ge ondervragen:
Ik ook, ik vond hem daer.’
‘Wie zijt ge?’ - ‘'k Mag mij koning heeten.’
‘Waer is uw rijk?’ - ‘Hier, vader, in mijn ziel.
'k Heersch over haer en mijne zinnen,
Terwijl ik slechts voor hem, gezeten
Op d'opperzetel, kniel.’
‘Wat deed zoo eindloos-hoog u klimmen?’
‘Mijn zielversmelting met den Opperal.
Zoude ik in wat vergaet berusten?
Ik hope 't licht na de aerdsche schimmen,
Als ik ontwaken zal.’
‘Smeet, verre van 't verblijf der Engelen,
U de Opperste in den afgrond van de hel?’
‘Ik hebbe Liefde en Hoop tot armen,
Om in verrukking hem te omstrengelen;
En daer ook waer 't mij wel.
| |
[pagina 229]
| |
O, denk niet, dat ik des mij kwelle,
Hernam de Grijze, met verzwaerden klem.
Waer' zonder God niet de aerde een helle?
Met hem veel liever in de helle,
Dan zalig zonder hem!
Maer zou hij, die 't al heeft geschapen,
Mij martelen met eindelooze pijn?
Mij, die hem minne, zou hij haten?
Mij, na een hopend stil ontslapen,
Ten beul voor eeuwig zijn?’
‘Voorwaer, gij wandelt niet in 't duister!
Gij volgt den Heer op overglansden weg.
Een nachtfloers had mijn ziel omwonden;
Uw woord herschenkt haer licht en luister.
Wilt gij hier blijven, zeg!
Uw schuitje lande aen deze kuste;
O Vriend, ontvang van mij het broederkleed.
Ons aller leidsman zult gij wezen.
Kom, uwer grijsheid past de ruste,
Die gij mij smaken deedt.’
‘Neen; God in zijn genade, vader,
Schonk mij alleenig bedelzak en staf,
En vrije lucht, en vrije bede.
De vrijheid voert mij Gode nader:
Ik sta haer niemand af.
| |
[pagina 230]
| |
Hij blijve u zijnen zegen leenen!
Zie daer, goed man. Gij bracht mij raed en baet.
Herdenk mij soms in uw gebeden!’
‘God loon' 't u, vader!’ biddend henen
Ging hij met vroom gelaet.
|
|