Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 221]
| |
De Stiefmoeder.aant.‘Wat ben ik rampzalig sints moeder in 't graf,
Met rouwenden sleep werd gedragen!
Geen vreugde voor ons sints de goede ons begaf;
Voor kusjes ontvang ik nu slagen.
Eene andere moeder verving ze, maer, ach!
Zij heeft noch heur teedere hand, noch heur lach.’
't Zesjarige kind kropte in 't klagen.
‘En ik, 'k heb geen trek in het spelen voortaen:
Ik zie ze met ons niet meer spelen;
Zij droogt ons niet langer in smerte den traen,
Noch komt nog iet lekkers ons deelen.
Eene andere moeder ziet grimmig des dags;
Zij kust ons des avonds, noch dekt ons des nachts.’
't Vijfjarige kind scheen te kwelen.
‘Waer is nu mijn moeder, zoo lief en zoo goed?
Waer trok zij, in 't zwerte, dan henen?
O, kwame zij weder, door kusjes begroet,
Zij zoude mij kouskens verleenen.
Het wintert zoo fel, en mijn voetjes zijn bloot.
Ach, moeder, is 't waerheid? Men wil, ge zijt dood!’
't Vierjarige kind viel aen 't weenen.
| |
[pagina 222]
| |
Het jongste der vier, maer zes maenden pas oud,
Lag droef met de handjes te schermen.
Het was aen den boezem der vreemde vertrouwd,
Die 't zelden wou koestrend verwarmen,
Die 't karig een teugsken ter lafenis bood.
Het bleek te verschrikkelijk, moeder was dood.
Wie kan ze vervangen, och armen?
*
Reeds weeskens, al mist gij uw vader nog niet,
Wie zal er u kleeden en reeden?
O, de eeuwige Vader bewaekt uw verdriet,
Uw klachten zijn hem tot gebeden.
Als de ochtend den nevelen traegzaem ontklom,
Ontdekte de vrouwe huns vaders, lang stom,
Dat iemand was binnengetreden.
‘Wie heeft ze gekoesterd, gevoesterd, getroost?
Wie kwam er hun nooden te stade?
Wie sloop er hier binnen voor 't blozen van 't Oost?....
Verberge ik 't geheim aen mijn gade!
Zoo spreekt zij. Wee haer, die mij tergt, en veracht!
Kom, loere ik met slaeplooze blikken deez' nacht,
En dat ik mijn wraekzucht verzade!’
De nacht hing den hemel heur mantel weêr aen,
Met parelen mild overgoten.
De schepping zweeg biddend; de weemlende maen
Klom op, aen de kimmen ontsproten.
Zij waekt, de op haer koetse geleegne: wat 's dat?
De hond grolt zoo somber; zij rilt als een blad.
Heeft de Opperste d' afgrond ontsloten?
| |
[pagina 223]
| |
't Slaet twelven, en de echoos ook slaken een zucht.
De maen schiet een blik in haer kamer.
De wakende zwijgt zoo, en hijgt zoo naer lucht,
Bij 't bonzen van 't hart als een hamer.
In sneeuwwit gewaed stapt een vrouw haer voorbij,
Een vinger ten hoogen gestoken. ‘Ai mij!’
Zoo suiste er een siddrend gestamer.
‘Mijn kind, sprak de moeder - zij was het - o neen!
Ik kan u, ook ginds, niet vergeten.
Wie zorgt voor uw hair, zoo verward onder een?
Ach, zij die ge moeder moet heeten!
Zesjarige meisjen, o, treur niet zoo diep.’
Met nam zij den kam, die de lokken doorliep
Van de oudste, op haer knieën gezeten.
Droeflachend sprak zij aen het volgende kind:
‘Hoe bibbren uw tandekens, kleene!
Gij ligt half gedekt, en gij krijt u zoo blind.
Een moeder... daer is er maer ééne!’
Zij dekte 't zorgvuldig, en kuste het teêr,
En zuchtte: ‘Lief knaepjen, o, dat u de Heer
Een' wakenden vader verleene!
‘Wat schreit gij, o kind, sprak ze aen 't jongere wicht,
Van koude bij nachten en dagen?
Hoe! spreekt dan aen 't herte dier vrouwe geen plicht?
Deed liefde haer boezem nooit jagen?
Mijn lieveken, kom: trekke ik kouskens u aen.
Laet mij om uw halsken nog de armen eens slaen,
Waerop ge zoo vaek werdt gedragen!’
| |
[pagina 224]
| |
‘Mijn Engeltje, zeide ze aen 't kleinste, mijn schat,
Wie laet er met dorst u zoo strijden?
Wee haer, die den heiligsten wellust vergat:
Een machteloos wicht te verblijden.
Wee haer, die erberming ontzegt aen uw dorst!
Kom, lieveling: u nog behoore mijn borst!
O vader, wat deedt du me lijden!’
*
‘O moeder, o moeder, verlaet ons nog niet!
Zij baden, en kusten haer wangen.
Ons blijft gij alleen, gansch alleen in 't verdriet.
Naer u was ons vurig verlangen.
Verblijf tot wij slapen, en toef dan nog wat.’
‘Ik moet nog zoo ver!’ en zij hield hen omvat,
Om hals en om middel gehangen.
‘O moeder, hoe bleek en hoe killig uw kaek!’
‘Uw kusjes verwarmen ze, kleenen.’
‘O moeder, waerom toch verzucht ge zoo vaek?’
‘God wille u zijn zegen verleenen!’
‘O moeder, hoe smaekt ons dit korsteken brood!’
‘Mijn kindren, de Alvader, tot troost in uw nood,
Wil u van een moeder niet spenen!
Een kus nog, een warme!... De dag glimt omhoog.
Komt, bidden wij allen te gader!
De handekens samen, en opwaert het oog!
Gij, de oudste, lees gij 't Onze-Vader.’
Het kind was 't vergelen:... ‘O jammer! de Heer
Vergeev' het der vreemde!’ zoo bad ze, en rees weêr,
En trok ze heur hart nog eens nader.
| |
[pagina 225]
| |
*
De Stiefmoeder hoorde 't, en zag het: zij zag
Den boezem haer - zalige! - ontblooten,
Met tranen in de oogen, met hemelschen lach,
Bij 't kleintjen in de armen gesloten.
Zij hoorde de zuchten der moeder, in 't stof
De vreugden vergetend van 't opperste hof,
Tot laving en lust van haer loten.
Zij bleef niet versteenigd: ‘Vergiffenis, Heer!...
Vergiffenis, moeder dier kleenen!’
De moeder leî 't kind in zijn wiegsken stil neêr,
En trad naer de boetende henen,
En maekte, ten plechtigen zegen, een kruis:
‘Vergiffenis!’ ruiselde een harpengezuis,
En nu - was de schimme verdwenen!
De wintersche morgen klom traegzaem, en vond
De wreedheid in liefde herschapen.
Zij zwoer, op haer knieën gestort voor haer spond',
Te schutten dit kroost, nog aen 't slapen.
Zij kleedde 't zoo moederlijk-teêr bij 't ontwaek,
En kustte 't zoo minnend op mond en op kaek,
En scheen er zoo 'n vreugd in te rapen.
‘Aen mij, nu mijn kindren, de heilige plicht,
Het beeld uwer moeder te wezen.
Niet stoor' meer haer vrede in het zalige licht,
En dael' ze, als uw dank is gerezen.
Mijn Egade, ontvangen we een kind van den Heer,
't Zij enkel een kind bij mijn kindren te meer:
Zoo moge ik den dood eens niet vreezen!
|
|