|
| |
| |
| |
Sinte Dorothea.
Fabricius woedt, en verknijpt zich de vuist,
En bijt op de tanden zich wild.
‘Zij - knielen voor Christus, als stervling gekruist!
O schande!’ zoo tiert hij, en rilt.
‘Maer, tergender smaed dan 't versmaden der Goôn!
Zij hoont me, in mijn liefde gekrenkt.
Wel, vlechte de dood voor dat bruidjen een kroon!
Hier, beulen!’ zoo brult hij, en wenkt.
Dorothea stond daer zoo kalm als de maen,
Bekampt door een wolkengevaert;
Dorothea stond daer, en staerde hem aen,
Als enkel des meêlijdens waerd.
‘O Landvoogd, die vurig uw echtbed mij bood,
En thans mij het rustbed ontsluit,
Ge ziet mij, hoe jong nog, bereid tot den dood, -
Mij, Christus volzalige bruid.
Wat geldt mij uw huwelijksfakkelen-gloed?
Reeds lichten de sterren mij voor.
Wat gelden me uw cythers, uw zangen zoo zoet?
Reeds hoore ik het Engelenchoor.
| |
| |
Wat gelden me uw roozen, kortstondig van duer,
Al strooit gij ze 's winters ook rond;
Al dwinge uw vernuft ook de hand der natuer,
Ten sieraed der prachtige spond'?
Ik ga, waer de lusthof des Eeuwigen bloeit -
Steeds appel en rooseken bloost;
Ik ga, waer mijn Bruîgom in 't purper ook gloeit,
Beplast met zijn bloed voor zijn kroost.’
‘Ga!’ riep de tyran, en dit woord was de dood.
Theophilus, vriend van 't Paleis,
Vernam ook de tael, die haer' boezem ontsproot,
Bij d' optocht ter eeuwigheidreis.
‘Zend, Maget, sprak hij, met een dartelen lach,
Mij iets uit dien hove zoo schoon:
't Is winter; 't is lang dat ik 't roosken niet zag,
Der liefste bestemd tot een kroon.
't Is lang dat ik d' appel niet hebbe geplukt,
Den liefdefestijne bereid.
Ik weet het, ja, de eer des Elysiums bukt
Voor 's Hemels bekorelijkheid.’
Geen antwoord; maer zwijgende zag zij hem aen -
Zag, biddend voor hem, naer omhoog,
En ging waer de beul ongeduldig bleef staen,
Het slagzwaerd in handen - en boog.
| |
| |
Theophilus klopte de boezem zoo bang:
Dien blik had de heiden verstaen;
Die blik was een zielwoord, een heilige zang,
Zoo sterk als eens stervenden traen!
En, zie, als hij dacht aen de Maegd, die ontsliep
Met wellust-afstralend gezicht;
Als hij, in gepeinzen verloren, zoo diep
Ontboezemde: ‘De aerd zij haer licht!’
Als hij zoo verlangde naer bloemen en ooft
Van Christus steeds bloeienden hof,
Daelt eensklaps, met stralen om 't zwierige hoofd,
Een Engel, wiens stemme hem trof:
‘Ik breng u de roozen en appels van daer,
Waer appel en rooze niet sterft.
Denk soms aen de Maget, wier bloed uw altaer,
Uw godloos altaer heeft geverwd.’
Hij stak zoo volplechtig den vinger omhoog,
En snelde ten hemelen weêr.
Theophilus volgde, met vonkelend oog,
Den jongen gezant van den Heer.
Door 't zuiverend nat was hij Christus ten zoon,
Eer 't daglicht ter kimme verdween.
De dwingeland brulde: ‘Bewierook de Goôn,
Of...’ 't Antwoord des Christen was: ‘Neen!’
| |
| |
Hij bukte den schedel ter plaets waer ze boog,
En viel onder 't eigene zwaerd.
Een Christen leî 't tuiltje, voor geur en voor oog
Zoo hemelsch, met hem in der aerd'.
Een roozlaer, ontloken met tierige spruit -
Een appelaer sierden dien grond.
Het geurigst gebloemte, het keurigste fruit,
Ombloosden, ook 's winters, zijn spond'.
|
|
Auteursrechtvrij