Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 178]
| |
De onroomsche Moeder.
| |
[pagina 179]
| |
Wie eenig troostwoord kettren biedt,
Een ‘God beware u, vriend!’
Een traen om hunne ramp vergiet,
Heeft ook den dood verdiend.
Een enkle vrouwe tart den moord;
Betwijflen durft ze, of wijn
En brood op 't plechtig priesterwoord
Kan omgeschapen zijn.
Men sleept ze voor den rechter heen,
Wiens aenblik 't graf voorspelt:
‘Erkent gij 't heilig Rome?’ - ‘Neen!’
En 't vonnis is geveld.
‘O Rechter, zie! ik kenne rouw,
Noch vreeze voor den dood;
Maer gun wat tijds!’ zoo spreekt de vrouw,
Die neêrziet op haer schoot.
‘Hoort, dienaers! eer de zonne dael',
Weez' zij op aerd niet meer.
Men delv' haer graf tot zegeprael
Van Rome en Jesus leer!’
*
Zij stapt ter straf, ten halven naekt.
‘Dat iets den mond haer stopp'!’
De toortse blinkt, de mutsert kraekt,
En rook en vlam gaen op.
| |
[pagina 180]
| |
De rechter, door 't tooneel verhit,
Aenhoort het vuergebruisch,
En naest de zwarte beulen bidt
Een monnik met een kruis.
Maer ijlings krijscht een jammerkreet,
Die uit de vlamme breekt,
En 't ijzren hart te kneden weet:
De monnik zwijgt verbleekt.
Maer ijlings staen de beulen lam,
Als gaepte voor hen de aerd:
God! werd er in den schoot der vlam
Een wonderwerk gebaerd?
Maer ijlings dooft de vlam, hoe fel,
Als wenkte hooger hand.
De ontzette beulen redden snel
Een kindjen uit den brand!
Zij bieden 't aen, met schrik vervuld;
‘O Rechter!...’ De aertsbarbaer
Schiet in een helschen lach, en brult:
‘Veroordeeld is 't met haer!’
De moeder was op aerd' niet meer,
Maer zag er nog op af.
Een weenende Engel daelde neêr,
Die 't kind haer wedergaf.
|
|