Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen

[p. 175]

Pater Quirin.aant.

De dag zonk plechtig neder, en wierp op hare spond
Een strael, misschien den laetsten, der stervende gejond.
Zij was nog jong; de schepping, vol bovenaerdsch genot,
Was voor haer Christenharte 't verbloemde beeld van God.

De onroomsche vrouw verkwijnde, met lelieblank gezicht,
En sloeg ten troost hare oogen op 't eeuwig Levenslicht;
Want in den dorpe Rurthal bestaet geene enkle ziel
Die voor 't hervorremd outer, als zij, ter neder kniel.

Het dorpskapelle-kloksken zingt 't Angelus alom;
Een grijzaert treedt godvruchtig naer 't eenzaem heiligdom.
De veege zucht: ‘Koom' pater Quirin... 'k beminne hem.
Veel tijds schiet ons niet over: mij roept des Heeren stem.’

*

Nu laet de brave Pater het eenzaem outer staen,
En stapt haer, groetend, nader, en staert ze, liefdrijk, aen.
‘'k Bestond u hier te nooden, Eerwaerde’ - ‘Spreek, o vrouw,
Met mij, als of de Schepper uw woord vernemen zou.

[p. 176]

 

Sloeg uw geloof aen 't wanken?’ - ‘Neen, Vader, dat staet vast.’

 

‘Welaen, ik hoor eerbiedig dan naer uw zielelast.’

 

‘De mond, die 't Evangelie mij voordroeg, kwijnt als ik;

 

Maer 'k las dit Evangelie ook in uw Christenblik.

 

 

 

Dat de aerde, ons aller moeder, ook in haer stillen schoot

 

Geneve scheî van Rome, gij zijt mijn zielsgenoot.

 

O, spreek mij van den Vader, tot wien ik spoedig reis,

 

En stort me in 't stervend harte de hymne van den pais.’

 

 

 

‘Onwaerdig vloeit die heilbron uit mijnen boezem voort,

 

O Zuster, lieve Zuster in Christi broederwoord!

 

Zocht gij het licht der waerheid met een eenvoudig hart?’

 

‘Ik zocht het licht der waerheid met een eenvoudig hart,

 

 

 

Opdat die ster mij mede zou leiden tot mijn scherm,

 

Gelegen in de kribbe van Bethlehem zoo arm.’

 

‘Aenbadt gij d' Oppervader in waerheid en in geest?’

 

‘'k Aenbad den Oppervader in waerheid en in geest.’

 

 

 

‘Gij schuddet allen haet uit, voor ge ooit uwe offers bood?’

 

‘Geen haet knaegde aen dien boezem, geen nijd die daer ontsproot[.’]

 

‘Gij minde uw evennaesten, en boven alles God?’

 

‘'k Minde allen, boven allen het anker van mijn lot.’

 

 

 

‘Gij hoopt in zijn genade voor de uitwisch uwer schuld?’

 

‘Vergifnis smeek ik Gode, met diep berouw vervuld.

 

Zoudt ge uwer Kerk verzaken, zoo hij een Engel zond,

 

U 't waerheidslicht onthullend?’ - ‘God weet het, ja, terstond.’

 

 

[p. 177]

 

‘Ik kan uw ziel niet spijzen dan met mijn woord alleen;

 

Paer, Zuster in den Heere, met mij uw smeekgebeên.

 

Wie doolt ter goeder trouwe zal op zijn liefdewerk

 

Alleen geoordeeld worden: dit leert ook onze Kerk.’

 

 

 

Zij baden innig beide; het hoofd der vrouwe boog,

 

En de achtbre Vader sloot haer het langzaembrekend oog.

 

Hij knielde lang nog, biddend, en 't stervend avondlicht

 

Beschemerde verruklijk haer lelieblank gezicht.