Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 181]
| |
De Ridder met den Leeuw.
| |
[pagina 182]
| |
‘Grijp moed, mijn klepper; moed!’
De klepper pruist verwoed,
En steekt zijn tanden tegen.
De Ridder knelt ter degen
En zwiert zijn breeden brand,
En velt den kop des ondiers
Met d' eersten slag in 't zand.
De leeuw verheft den kop,
En wekt al de echoos op
Door zijn erkentlijk brullen.
Maer hoe zijn vreugd te onthullen
Den Ridder kalm en braef?
Hij kruipt voor zijne voeten,
Gelijk de ontboeide slaef.
Sints dezen heuchbren tijd
Verstrekt hij wijd en zijd
Den Ridder tot geleide.
Een koets ontving ze beide.
Blij steeg het volksgeschreeuw,
Daer beide stapten: ‘Welkom
De Ridder met den Leeuw!’
*
De Ridder sliep in 't bosch.
Daer gluert, gelijk een vos,
Een turkenpaer. Reeds blinken
De dolken uit, en zinken
Op d' armen ridder neêr.
Zijn vriend vliegt op, en slingert
't Geboefte buiten weer.
| |
[pagina 183]
| |
De dappre Belg ontwaekt:
‘Mijn Leeuw, wat hoogmoed blaekt
In uw heldhaftige oogen!’
Nu ziet hij, diep bewogen,
Op 't neêrgeveld gebroed,
En prangt zijn vriend in de armen,
Met overkropt gemoed.
Maer over 't heilig graf
Zwaeit Baudwijn reeds den staf,
Als heer van Salems wallen,
En zegezangen schallen:
‘Naer Vlaenderen, welaen!’
‘Naer Vlaenderen!’ herhalen
De Cedron en Jordaen.
‘Naer Vlaenderen!’ zucht een,
Zoo droef, zoo droef alleen.
Mijn vriend, waer blijft ge schuilen?
In welke boei aen 't huilen?
Gij schuilt sints jaer en dag;
Gij, die me volgde en redde;
Mijn oorlogsmakker, ach!’
Hij zag naer 't deinzend strand;
De steven stak van land.
Alleen in wee bedolven,
Stond, starend op de golven,
De Ridder zonder leeuw.
Op eens doorbrult den oever
Een ijselijk geschreeuw.
| |
[pagina 184]
| |
‘Hij is 't... mijn trouwe vrind!
Aen d' oever - ginds - bevindt
De leeuw zich... Mannen, wakker.
Hergeeft me mijnen makker!
Terug, hoe 't zeeruim brand'!’
En, met gerekten halze,
Zoekt ieder hem op 't strand.
‘Daerheen de kiel gestuerd!’
De leeuw, van drift ontvuerd,
Springt in de woeste baren.
Hij zwemt hun toe: zij varen
Voorspoedig voort. Nu weent
Van vreugd de held: een stond nog,
En beide zijn vereend.
Hoog rijst het golfgevaert;
De leeuw doorklieft het, staert
Op zijnen vriend, bij 't zwalpen
Van deze vlottende Alpen;
Maer, ach! een maelstroom wielt,
En grijpt, en rukt en sleept hem
In d' afgrond half ontzield.
Hij worstelt, daegt nog op,
Wendt nog den veegen kop,
Met uitgeflonkerde oogen,
Den Ridder toe, gebogen
Naer d' ouden lotgenoot,
Die zinkt, en duikt, en neêrdaelt
In de armen van den dood.
| |
[pagina 185]
| |
*
Geen scheepling zag hem weêr.
De held valt machtloos neêr,
Die voor geen monsters rilde;
Geheel zijn lichaem trilde,
Bij doodgekleurd gelaet.
Orestes, ach! vermiste,
Voor eeuwig! zijn Pylaed.
En menig, menig traen
Viel in den Oceaen,
Die mede scheen te zuchten.
Den wereldschen genuchten
Gestorven, bergt de held
In monikskap den schedel,
Eens de eer van 't oorlogsveld!
‘'k Aenbid uw raedsbesluit,
Dit stamelde hij uit,
Mijn God!... 'k Wil niet doorbooren,
Wat lot hem zij beschoren;
Maer, o! met zaelgen zin
Zoude ik hem wedervinden!’
En hopend sliep hij in.
|
|