Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 153]
| |
De Bedevaerder.aant.Bij de wieg van 't schreiend wichtje,
Zat de droeve landman weêr;
Eenzaem zat hij en verlaten,
En geen rouwgeklag kon baten.
Langs zijn bleeke wangen stroomden
Tranen neêr.
Zij, die 's avonds laet den moede,
Bij het groetend hondgeblaf,
't Welkom toeriep uit het venster,
't Oog ontvonkt van liefdeglenster,
En haer kindje, lachend, toestak,
Slaept in 't graf.
Opdat niets der ramp ontbreke,
Kweelt en kwijnt zijne eenge koê.
Wat al kruid haer werd geschonken,
De oogen staen haer ingezonken,
En zij zucht haer droeven meester
Droevig toe.
Hij zat daer: alleen de huishond
Kwispelde hem nader, zag,
| |
[pagina 154]
| |
Als tot medelij' bewogen,
Lekte hem de hand: gebogen,
Dankte hij dien trouwen huisvriend
Met een lach.
*
Eensklaps heft hij 't oog, en staroogt
Op Maria's beeldje, pronk
Van den boerenhaerd: den kleine
Zoog Maria, de immer reine,
En zij keek op 't zuigend kindje
Met een lonk.
‘O, dat snijdt mij door het herte,
Zulk een schouwspel; 'k heb een kind,
En geen moeder om 't te laven.
'k Heb met haer mijn vreugd begraven.
Gij, die zoo veel hebt geleden,
En bemind,
Moedermaget, zie mijn kommer!
Hemel, trof ik iemand aen,
Die de borst hem wilde geven!
Dit verkwikte mij het leven;
Dan konde ik naer Scherpenheuvel
Beêvaert gaen.
Maer geene enkele der moeders,
Hoe ik ze alle, smeekend, vraeg,
Wil in deze onzaelge tijden
Hare dienst den kleine wijden.
| |
[pagina 155]
| |
Wreed zijn allen, allen beven
Voor de plaeg.
Klop! klop! klop! ‘Wie daer aen 't deurtje?’
Hij vliegt toe. O God! daer stond
Voor hem de eenigste uitverkoren,
't Vrouwtje, dat hij had verloren.
't Moedervreugde-lachje dwaelde
Om haer mond.
‘Beef niet, man, al kome ik weder.
Gij beloofde een bedevaert;
Kind en koê zal ik bezorgen;
Ga, mijn vriend, maer keer op morgen:
Langer mag ik niet vertoeven
Op der aerd.’
Aenstonds legt zij 't schreiend kindje
Aen de warme moederborst,
Spiegelt zich, van liefde dronken,
In zijn weemlende oogjesvonken,
Bij het wellustvol verzaden
Van zijn dorst.
Kinde en gade schenkt hij, schreiend,
Nog een hartelijken zoen,
Trekt de staldeur nog eens open,
Waer de koê lag moêgekropen,
Zegt: ‘Vaerwel’! en schenkt aen Blare
Nog wat groen.
*
| |
[pagina 156]
| |
Met zijn trouwen Hylax gaet hij,
Werpt zich voor den eikenboom,
Met Marie's beeld omhangen;
En, thans vrij van boezemprangen,
Bidt in, vurig uitgestorten,
Tranenstroom.
't Is de tweede zon die uitsterft,
Sints hij d' ouden haerd verliet.
Hij stapt aen met rasser schreden,
Eer de nacht kome aengetreden,
En ontdekt zijn strooien dakje
In 't verschiet.
Thans, hoe moede- en matgewandeld,
Schrijdt hij rasser voort. De hond
Meldt hem aen, vooruitgevlogen,
En des landmans vaderoogen
Baden in 't verrukkendst schouwspel:
Hemelstond!
Uit den open stal brult Blare
Helder, met gezonde long,
Al haer leed en lij' vergeten,
Om hem wellekom te heeten.
Zelv' de katte mauwt hem tegen,
Met een sprong.
Nog zit daer zijn minnend vrouwtje,
Die haer lievelingsken zoog,
Zoet herblozend als een kriekje.
| |
[pagina 157]
| |
Hem ontbrak alleen een wiekje,
Om een kindeken te wezen
Van omhoog.
En de vader kan niet spreken,
Spreken kan de gade niet.
Kussen, ja, vol warme trouwe,
Biedt hij 't kindjen en de vrouwe,
Knielt voor 't beeldje van Maria,
Rijst, en ziet,
Maer - hervindt geen moeder langer:
't Wiegje schommelt nog, waer 't kind
In te lachen ligt: ‘Verdwenen!
Gilt hij, groote God! waerhenen?
Was 't een droom?...’ Hij staert op 't kleintje,
Zoo bemind.
Aen zijn roode lipjes hangen
Droppels blanke moedermelk:
Twijfelen kan hij niet langer.
Als de wakkre morgenzanger
Kraeide, en dauw blonk in den geurgen
Bloemenkelk,
Biddend van de spond' gerezen,
Vond hij kind en koetje, weêr
Levensvol. En 's Oostens roozen
Zag hij nooit of nimmer blozen,
Of hij knielde voor den Heere
Biddend neêr.
|
|