Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 148]
| |
De Broederliefde.
| |
[pagina 149]
| |
Mocht ik ten minste een laetsten troost
Haer schenken, ik, haer oudste zoon!
Had zij Gods zegen aen heur kroost,
En ik 't vaerwel haer aengeboôn!
Wat donderslag treft de arme vrouw,
Verpletterd bij dien moederrouw!’
Wat kluister hem de hand beknell',
Nog eenmael drukt hij broeders hand:
‘Vaerwel, o broeder, ja, vaerwel,
Tot in een beter vaderland.
Blijf onzer moeder steun en troost:
Zoo miss' ze niemand van haer kroost!’
*
Een uer vervloog: bij 't middagslaen
Treedt reeds, met uitgeblonken oog,
De martelaer der deuget aen.
Zijn Colonel, den schedel hoog,
Geleidt de stappen van den stoet,
Die 't offer nedervellen moet.
Van menschen zijn de straten zwert.
Des lijders ziel zweeft ver van daer:
Want hij aenschouwt haer moedersmert,
Vergeet zijn noodlot, bidt voor haer,
En droomt zich onder 't dak van riet,
Dat hij met vochtig oog verliet.
Hij ziet zijne arme hut en haerd,
Waer hij gespeeld heeft als een kind;
| |
[pagina 150]
| |
Hij ziet het dorpje, hun zoo waerd,
En vaders graf, zoo teêr bemind;
En, uit die mijmering ontwaekt,
Is hij de strafplaets al genaekt.
Hij richt zijn blik ten hemeltrans,
Gehuld in middagzonneprael.
Ontwend aen dien verheven glans,
Geniet hij dien de leste mael,
Beveelt zijn vrome ziel den Heer,
En zucht om moeder, en knielt neêr.
*
Wie dringt door volk en krijgers heen,
Hervoort gesneld met doodsche kaek?
Wie roept, met wankelende schreên,
De krijgersbende tegen: ‘Staek!’
Een krijger is 't, een meêgezel.
‘Genade, smeekt hij, Colonel!
Genade voor een oudsten zoon!
Maekt kinderliefde dan zoo snood?
'Ontvangt de deuget zulk een loon?
Geef mij, voor broeder, mij den dood!
Zoo sterve ik zalig.’ - ‘Weg van hier,
Vertrek!’ klonk 't antwoord barsch en fier.
‘Vertrekken?... neen, o neen, barbaer!’
‘Soldaten, grijpt den snoodaert vast,
En sleept en sleurt... doch... ik bedaer.
Gij, krijger, hoor mijn hoogen last,
| |
[pagina 151]
| |
En (zegt hij, met een duivellach)
Gesust zij al uw weegeklag!
Gij hebt uw Colonel verguisd,
Maer gloeidet steeds in mannenmoed.
Daer... grijp dien snaphaen in de vuist,
En schaer u bij mijn trouwen stoet,
En, luister! - als ik 't vuersein gaf,
Brand mede op d'overlooper af!’
Hij grijpt den snaphaen in de vuist,
Verheft het biddend oog tot God,
En, wat er ook zijn bloed doorbruischt,
Schijnt kalm, gelaten in zijn lot;
Op eenmael brandt een vuerknal los,
En dood valt de overste van 't ros.
Het volk ontzet; de krijgshoop raest,
En rilt en gilt, verbleekt, en blikt
Op 't lijk des oversten, verbaesd,
En ziet op 't broederpaer, verschrikt,
Dat blijde elkaêr in de armen sluit -
En 't volksgejuich breekt jueblend uit.
*
Hoe menig droeve dag verstreek
Sints hen de kerkernacht omgaf!
Hun oogen staen van tranen week
In dit vervroegde klamme graf;
Beroofd van alle hulp en heul,
Verhopen ze enkel op een beul.
| |
[pagina 152]
| |
Wat 's dat? daer treft een vreemd geklop
Op de ijzren deure beider oor.
De grendel knerst, het slot springt op,
En hunne moeder treedt hervoor,
En steekt, verheugd, verrukt te moê,
D'onzaelgen weder de armen toe.
Zij poogt te spreken: vruchteloos!
De liefde leent haer eindlijk kracht:
‘Gij zijt gered!’ En na een poos:
‘Maria-Thresia... ik bracht
Haer mijn gebed en moedertraen,
En zij heeft mijne ziel verstaen.
Zij sprak: Zijn kindermin tot loon,
Wees de oudste broeder vrijgesteld;
Maer hooger gunst verdient uw zoon,
Door moed en broederliefde een held:
Vervange hij den Colonel.
Breng hun mijn heilgroet, en vaerwel!
Nooit rees mij blijder morgenrood,
Ook dan niet, toen ge werdt gebaerd,
Mijn lieve Kinders! uit den dood
Herleeft ge, en zijt mij dubbel waerd.’
Ze omhelst hen; en ze knielen vrij,
En voor 's lands Moeder bidden zij.
|
|