|
| |
| |
| |
Sint Merten.
‘Goed Ridder, draef zoo niet voorbij;
'k Ben stram en lam, en krank en krom
Van arbeid en van ouderdom;
Zoudt ge onmeêdoogend zijn?
Ik nam, heldhaftige, waert gij
Zoo blond en jeugdig niet,
U licht voor keizer Juliaen.
O, wil op mij uwe oogen slaen,
En troosten mijn verdriet.
Ge ziet mij bibberen van koû,
Langs d'oversneeuwden weg.
O, wees die sneeuw geen lijkgewaed
Den grijzaert. Help, of 't is te laet.
Wilt gij mij redden, zeg?’
De Ridder houdt zijn klepper in,
‘O mensch, er is een eenig God.
Die waekt op ieders jammerlot:
Ik, helpe ik, waer ik kan!’
| |
| |
‘Een Christen zijt ge, ja, ik zie 't:
Gij zult mij laefnis biên.
Van Romulus ontaerd geslacht
Heeft mij geen enkle hulp gebracht:
‘Neen, Vader, ik verstoot u niet:
De traen van 't jammerlot
Is heilig voor de Christenziel.
Ik ben nog ongedoopt, maer kniel
Alreeds voor d'eengen God.
Bezoek tot hulp Martinus dak.
Ik heb geen goud ter hand,
Maer neem mijn mantel, broeder lief,
Tot bijstand in uw wintergrief,
De Ridder trekt zijn heldenzwaerd,
Verdeelt zijn purpren dos,
En de arme grijzaert stamelt: ‘Loon'
De Hemel u, o Christuszoon!’
Volzalig klopte 't Christenhart
Den Ridder, braef van aerd,
Die menschenliefde en heldenmoed
Versmolt in d'eigen hemelgloed,
Aen Gode en menschen waerd.
| |
| |
De zoetste sluimering sloop aen;
Hij sliep met lieven lach.
De, in d'oceaen der eeuwigheid
Vervloeide, dag had heil bereid:
't Was geen verloren dag.
Op eens zwemt hij in vlottend goud;
De sterren dalen op zijn spond;
De luit der Englen ruiselt rond,
Bij 't hupplend sterrenhof.
En voor zijn vonkelenden blik,
Versterkt door hooger macht,
Staet Christus daer, den arm gestrekt
Naer hem, en 't godlijk lijf bedekt
Met purpren-mantelpracht.
‘O Ridder, wat ge uit broedermin
Dien armen gistren deedt,
Dat hebt ge aen mij, mij zelv' gedaen:
Mij bracht uw dos verwarming aen;
Uw woord genas mijn leed.
Zie, 't purper zwiert mij om de leên,
Dat gij meêlijdend boodt.
Gij deelde uw dos met mij, o Zoon;
Ik deel met u eens hooger woon,
| |
| |
Verwisselen zult gij het zwaerd
Hij, die den arme meest bemint
Is ook des Hemels beste vrind,
En de aerd knielt op zijn graf.’
De Heiland zweeg, en week omhoog.
Ontwaekt de Ridder: 't licht rees grootsch,
Maer scheen hem, in 't verblijf des doods,
Bij Christus dof en doof.
|
|
Auteursrechtvrij