Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 119]
| |
De verbrande hoeve.aant.De dorpsklok verspreidde zoo luid den alarm.
Men kwam van alomme geloopen;
Maer 't vuer was ondempbaer door menschlijken arm:
Er bleef maer in Gode te hoopen.
Zij reddeden, huiswaert van d' akker gesneld,
Hun kostlijksten schat uit de vonken -
Het kindjen, in de armen der moeder gekneld -
Het eenigste wicht, hun geschonken.
Zij hoorden nog 't brullen der arreme koe,
't Gejammer van 't ros aen de keten,
Die, prooi van de vlammen, thans worstelensmoê,
Bezweken met aeklige kreten.
Zij zagen nog hinnen en vinkje in den stoom,
Verstikt met vernepene longen.
Nog huilde de hond, bij dien vlammenden stroom,
Den bande gelukkig ontwrongen.
Trots al dit gekrijsch, dit gehuil, dit gejank,
De handen te samen gevouwen,
Verhieven zij, weenend, tot God hunnen dank:
Zij mochten den kleine behoûen!
| |
[pagina 120]
| |
‘Ach, wanhoopt toch aen de Voorzienigheid niet.:
Ze omspreidde de wieg met haer wieken,
En zal na dien nacht van het zwertste verdriet
Den morgen der vreugd u doen krieken.’
Zoo spreekt de Mevrouwe van 't dorp, en geleidt
Het drietal een wooninge binnen,
Waer meêlij' en liefde, waer werk hen verbeidt,
Zoo zalvend voor ziel en voor zinnen.
*
Soms zei de pachtersse, diepzuchtend ‘O, laet
Ons 't puin van het plekje eens aenschouwen,
Waervan het herdenken voor ons niet vergaet;
Waer 'k zalig was onder de vrouwen.’
‘Buig, sprak men, voor God de onderdanige kruin:
Een' Engel zond hij op uw bede.
Gij zoudt zonder vrucht u bedroeven bij 't puin:
Laet slapen 't verleden in vrede.’
‘Komt, vrienden, te samen een wandling gedaen!’
Zij volgen de Dorpsvrouw, en treden
Door 't veldruime henen, bij scheemrende maen.
't Was alles zoo stil rond hun schreden.
Daer groenen de boomen op nieuw, rond de hoef,
Geplant in gelukkiger dagen',
Maer 't ruischen van 't loover was treurig en droef,
Als wou 't met de ellendigen klagen.
| |
[pagina 121]
| |
O God, is 't een droom! bij het licht van de maen
Ontdekken ze 't pachthof der vaderen:
Zoo lacht soms een schimme den lijderen aen.
Het bloed stolt hun beiden in de aderen.
't Lag weder omeingeld van hage en van hek,
Gelijk voor die schrikkelijke ure.
Het strooi overgeelde weêr 't lage verdek,
Het mosch overgroende de schure.
‘Treedt binnen: de Heere zag liefderijk neêr.
Ziet rondom; niets hebt ge verloren.’
Zij traden in huis, en het lampken stond weêr
Op de eikene tafel te gloren.
Een wijle verstomd en versteenigd van dank;
‘Mevrouw, wil onze onmacht verschoonen!
Zoo spraken de braven, met staemlenden klank;
De Almachtige moge 't u loonen!’
*
En lange voor 't daglicht op aerd was gezaeid
En vogelen zongen langs d' akker,
Had weder de haen in den voorhof gekraeid,
En riep hen voor vrolijkheid wakker.
Ras loeide uit den stal weêr de nuchtere koe,
Ras hunkerde 't ros hun weêr tegen;
Weêr liepen de honden; zoo blijde te moê,
Was 't katje aen den haerd weêr gelegen.
| |
[pagina 122]
| |
Weêr huppelde 't geestige vinkje in de muit,
En 't liedje der vogelenchooren
Steeg weêr in den boomgaerd al de appelaers uit,
Zoo dat het een lust was om hooren.
Alleenig de haen, die, al klepprend, den gloed
Der hoeve dien dag was ontvloden,
Herkende niet langer den pikkenden stoet,
Die reeds hem tot vriendschap wou nooden.
Het kindje hervond ook zijn speelgoed; de man
Den kouter, de vork, en de spade,
En koorn in de schuer, naest een vlegel, en wan;
Het spinnewiel riep weêr zijn gade.
't Voorledene was nu voor beide als een spook,
Dat ze onder het slapen benauwde,
Maer spoedig in d' afgrond zich weder verdook,
Als 't duister voor 't dagen verflauwde.
Nooit schemelde en wemelde statig de maen,
Of vuriglijk stroomde hun bede.
Op 't graf der Mevrouwe droop menige traen,
Bij 't wenschen: ‘God leene haer vrede!’
|
|