Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen

[p. 123]

Het algemeene boek.

Een oude boer, nog struis en sterk,
Stond voor zijn hut, en zag de maen
En 't wakker vonkenheir in 't werk
Alom ter schildwacht opgestaen.
Hij stond, en staerde, en keek zich blind,
Als keerde een langverwachte vrind.

Daer ging de pastor van 't gehucht,
Die zijn brevier sints lange sloot.
De boer bleef kijken naer de lucht,
En zijn geheele ziel genoot.
Toen sprak de Herder, na een groet:
‘Zeg mij eens, vader, wat gij doet.’

‘Ik leere lezen: dat 's de vreugd,
Van mijnes levens wintertijd.
Dit heil verkwikte mijne jeugd;
Licht raek ik dit in 't graf niet kwijt.’
Maer, beste man, zoo ik niet dool,
Gingt gij, als knaepje, nooit ter school.’

‘Eerwaerde, neen... maer hoor mij aen:
Het boek, dat mij die vreugde biedt,

[p. 124]

 

Is door geen menschenhand ontstaen.

 

Het leert een les, het psalmt een lied,

 

Waer niemand 't oor voor sluiten kan.’

 

‘Gij zinspeelt op den Bijbel, man?’

 

 

 

‘Eerwaerde, neen, dien las ik nooit;

 

Maer Godes hand heeft mij omhoog

 

Voor blaedren 't wolkenchoor ontplooid,

 

En 'k zie met stilaenbiddend oog,

 

Als gouden lettren heinde en veer,

 

Elk avond 't gouden starrenheir.

 

 

 

Bij 't purperen der morgenstond

 

Drink ik alomme lessen in

 

Met oor en oog. Met dankbren mond

 

Spreekt alles tot mijn ziel en zin,

 

En 'k lees alom, schoon ongeleerd,

 

Dat alles zijnen Schepper eert.’

 

 

 

‘Heil u dan, vader! lees, lees voort.

 

Ik heb uw Christenziel verstaen.

 

Veel las en leerde ik, maer uw woord

 

Beschaemt mijn dwazen eigenwaen.

 

Die zoo in 't boek der heemlen leest,

 

Dat is een godgeleerde geest.’

 

 

 

Nu zweeg het paer, en sloeg verrukt

 

Het tintlend oog ter starrenspheer,

 

Waerin geen stipken werd misdrukt

 

Door de eigen hand van d' Opperheer,

 

Ten boek ontrold voor 't denkend brein;

 

Zoo wondervol, zoo klaer, zoo rein!