Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 125]
| |
De ridder Sint Joris.aant.‘Op, Joris! neem spoedig uw zilveren schild,
Versierd met een kruis, waer de helle voor trilt!
Gesp 't harrenas aen, grijp heldhaftig de speer,
En vlieg naer den strijd dan, in naem van den Heer.
Vlieg heen op uw klepper, en staef weêr uw roem.
Het geldt een rampzalige maegdelijnsbloem;
Haer moeder is heidensch, en zag met een traen
Zoo dikwijls die lelie van 't huisgezin aen.
Haer vader is heidensch: vaek preste de Vorst,
Zoo dikwijls dit kind aen zijn bevende borst -
Aenbedene dochter, hun eenigste kind,
Van beide, als gij zelf van uw moeder, bemind.
Verslensen van daeg moet dit blommeken lief,
Bewaert haer uw moed niet voor hoon en voor grief;
Verslinden moet haer een gedrocht nog van daeg,
Verlost gij niet de aerde van de aeklige plaeg.’
‘Ik vlieg op mijn klepper, in naem van den Heer;
'k Verwin, en verlos, of ik kome niet weêr.
Bid, moeder, dat God mij de krachten verleen':
Een kus, en uw zegen!’ - ‘Mijn zoon, vlieg nu heen!
| |
[pagina 126]
| |
Vaerwel, o heldhaftige, en weer' hij, wiens arm
Den dood overwon, de Verlosser, uw scherm.’
Hij vindt ze op den strande, geboeid aen een rots;
Droef stierf aen haer voeten der golven geklots.
Had 't windeken niet met haer lokken gespeeld,
Gezworen had hij, 't is een marmeren beeld.
Rond haer vloog alleenig, ten treurigen groet,
Een vogelken, lang door haer handen gevoed.
Zij zeide aen haer vader en moeder: ‘Laet t' huis
Mijn hondeken, bang voor het golven bruisch.’
‘Bekoorelijk Maegdelijn, blommeken lief,
Hoe komt gij, helaes! in dien hoon en dien grief?’
*
Hij blonk als een luchtgeest, die bliksemen drilt.
De Maget erkende noch Ridder, noch schild.
‘O Ridder, ginds duikelt een woedende draek;
Slechts menschenbloed koelt wat zijn wrok en zijn wraek.
Voorziet hem van offers niet dit ons gewest,
Hij blaest op de stad dan de vliegende pest.
Hoe menige maegd viel ten prooie hem toe!
Nu treft ook mijn vorstlijken vader die roê.
Mijn moeder viel vruchtloos den burgren te voet:
Onz' dochters betaelden 't; nu gelde 't uw bloed! -
Verwijder u, Ridder, zoo 't leven u lust'!
'k Moet sterven: daer nadert het monster de kust.’
‘'k Verwijder mij nimmer, o maget, o neen!’
‘Verwijder u, ridder, liefst sterf ik alleen.’
| |
[pagina 127]
| |
‘'k Verwijder mij nimmer, o maget: ik zwoer,
Dat hier ik bezwijke, of den dood u ontvoer.
Ja, 'k zweere 't, ik redde dit dierbare hoofd,
Indien gij voortaen in den Christus gelooft.’
Reeds siddren de golven, het monster genaekt.
Daer spart het den muil op, van bloeddorst ontblaekt.
Zij gilt, en zijn lanse schiet hij in dien muil;
Nu kronkelt, en spartelt de draek, en gaet schuil.
Een sprong, en daer ligt hij op 't bloedige zand:
‘U redde de Christus, o maegd, door mijn hand.’
‘Uw gordel omstrikk' hem, o maegdlijke spruit,
En voer hem naer 't vorstenpaleis, als uw buit.
Zij wierp om zijn halze haer gordel fluks heen,
En 't monster volgde op, als een hondeken kleen.
*
Wie 't hoorde, liep toe, zoo gezwind als de wind,
Al zingend en springend, zoo blijde als een kind;
En hupplend haer tegen, met welkomgeluid,
Vloog 's Maegdelijns hondeken allen vooruit.
Haer vader en moeder omhelsden ze teêr,
En spraekloos van blijdschap: ‘Uw moed schonk ze ons weêr!’
Sprak eindlijk de moeder, de blikken ontbrand
In zieleverrukking, en schonk hem de hand.
De vader zeî: ‘Ridder, der onschuld ten vrind,
Wat loont u? - ‘Een Christene werd reeds uw kind;
Belijd ook den Christus, buig 't hoofd voor zijn wet:
O Vorst, door mijn arrem heeft hij ze gered!’
|
|