Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen

[p. 117]

Callimachus.

‘Mij kan Corinthiës gewoel,

Dat al mijn moedervreugd eens zag, niet meer bekoren.

Slechts de eenzaemheid streelt mijn gevoel;

Ik meen in 't windgesuis zijn stem er nog te hooren.

O Kind, dat me Ericyna bood,

Hoe zalig zag ik niet, dat gij voorspoedig groeide,

Wen onverwachts op mijnen schoot

Een ijzren slaep, helaes! uw minlijke oogjes boeide.

Met bloempjes, teeder als gij waert,

Wil ik, mijn lieveling, uw terpjen overstrooien.

Ligt valle aen uw gebeente de aerd!

Moge ik, ter offerand', haer met dit korfje tooien!

Gij speelde er mede, nog zoo kleen.

De gladde tichelsteen zal 't best voor 't nat beschermen.’

Zij zuchtede, en ging weenend heen,

En Echo zelve scheen bewogen met haer kermen.

Zij keerde; blad en bloem brak uit

Rondom het kleine graf, voor hare treurige oogen,

En, lachend, stond, bij needrig kruid,

Een morgen vroeg d'Akanth om 't korfje rond gebogen.

[p. 118]

 

‘Akanth, zoo mollig en zoo lief,

 

't Zijn vast de Charites, mijn rouwe tot getuigen,

 

Vriendinnen in mijn moedergrief,

 

Die voor dien deksteen uw gebladert deden buigen.’

 

 

 

Lang zat de moeder daer alleen,

 

Aen 't roerend tafereel met lust en leed geklonken.

 

De lach brak door haer tranen heen:

 

Zij dacht des kindjes wieg nog blijde te zien pronken.

 

 

 

Callimachus treedt stil voorbij,

 

En staert op 't groen gepluimte om 't korfje lief gewonden:

 

‘Bevallig is 't, 't is schoon!’ roept hij.

 

Hij peinst: 't Corintische kapteel is uitgevonden.

 

 

 

Een tempel rijst met vreemden zwier.

 

‘Aen Moederliefde’ ziet men op zijn voorhoofd gloren

 

Een tempel rijst, op de orde fier,

 

Door 't grafsteêkorveken voor Griekenland geboren.