Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 59]
| |
De Blankenbergsche Visscher.aant.Een Zeemeirmin, vol zwierge schoonheid,
Die onder 't golven zich ten toon spreidt,
Verdwijnt,
Tot zij weêr, lieflijk als een bruidje,
Een jongen visscher in zijn schuitje
Verschijnt.
Haer maegdelijke lokken zwieren;
Sneeuwwitte perelen versieren
Haer hoofd.
't Koraelkransje, om haer hals aen 't dwerelen,
Verhoogt zijn blankheid, die de perelen
Verdooft.
‘Wat roepen me, Oceaen, de schatten,
Die ge in uwe armen moogt omvatten?
Wat zendt
De diamant zijn glans mij tegen,
Op waterbloemen-koets gelegen?
't Is lent!
Hoe zalig is 't in Vlaendrens velden,
Waer reeds de roozen openzwelden
Zoo rood!
Mocht ik een enkel roosje ontvangen!’
Zoo murmelde ze in tooverzangen,
En vlood.
*
| |
[pagina 60]
| |
De zon giet d'Oceaen weêr leven,
En 't schuitje wiegelt voortgedreven
Zoo zacht.
Een witte waterbloem gelijkend,
Genaekt de blanke, in 't hairgoud prijkend,
En lacht.
Verbleekt, verrukt, kan hij niet spreken;
Hij siddert onder 't tegensteken
Der roos.
De schoone (schooner droeg nooit de aerde)
Won, als zij 't veldenbloemtje aenvaerdde,
Een bloos.
Een diamant, de kroon van 't bruidje
Eens konings waerd, wierp zij in 't schuitje,
En stak
Het bloemtje in hare vlecht, vol liefde
Schoot ze eenen blik, groette, en doorkliefde
Het vlak.
|
|