Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 55]
| |
De arme ziel in 't Vagevuer.aant.Er was in 't Vagevuer een ziel,
Steeds roepend: ‘Arme Ferdinand!’
Geen ander woord, dat haer ontviel
Als de Engels daelden, hand aen hand,
De zieltjes troostend in haer nood,
Tot eens een geest de boei ontsloot
Der maegd, en sprak: ‘Uw leed heeft uit.
Ontwaek' voor u der zaelgen luit!’
En plechtig rolde 't zangakkoord
Der Englen door den hemel voort.
‘Uw leed heeft uit: gij leedt genoeg.
Kom, vlieg met mij ter starrenbaen.
Lenora zag verrukt, en loeg
Haer blankgewiekten redder aen,
En beî, met vleugels op den rug,
Verhieven zich te samen vlug
Ten hoogen; doch in hare vaert
Zocht zij, stil weenend, nog eens de aerd.
En plechtig rolde 't harpakkoord
Der Englen door den hemel voort.
| |
[pagina 56]
| |
‘Wat weent ge? U roept de heilge luit.
Vertragen wij niet onze vlucht.’
‘Gij weet het, broeder! 'k ben zijn bruid.
Voor hem die traen, voor hem die zucht.
Helaes! kon ik hem nog eens zien,
Eer wij den hemel binnenvliên -
Voor 't laetste zien den droeven vrind,
Die me altijd, en voor eeuwig mint!’
En plechtig rolde't zangakkoord
Der Englen door den hemel voort.
Meêlijdend sprak de geest tot haer:
‘Verdoolde, ja, gij kunt hem zien,
Zoo gij in 't Vaegvuer duizend jaer
Nog lijden wilt.’ - ‘Ja!... 'k wil hem zien.
Ja, schoon ik honderd duizend jaer
Om hem te zien, geketend waer'
Geketend in het Vagevuer,
Ik kocht die wellust niet te duer.’
En plechtig rolde 't zangakkoord
Der Englen door den hemel voort.
De schutgeest wees haer 't aerdrijk aen,
In d'afgrond liggend - als een graf.
Zij daelden van de starrenbaen;
Zij daelden, beide zwijgend, af,
Den stoel ontwijkend van den Heer;
En zonken, zonken altijd neêr,
Een vallend starrenpaer gelijk,
Tot in den nacht van 't aerderijk.
En plechtig rolde 't zangakkoord
Der Englen door den hemel voort.
*
| |
[pagina 57]
| |
Bij 't rijzend daglicht zat een paer
In 't diepe woud, vol teedre min.
Zij staerde op hem, hij staerde op haer:
Zijn adem vloot haer boezem in.
Nu was 't, of hij ze een stond vergat;
Haer lachje streek zijn rimpels glad.
Haer oog zeî: ja; haer mond zeî: neen!
Zij zaten in het bosch alleen.
En plechtig rolde 't zangakkoord
Der Englen door den hemel voort.
Alleen niet, neen! Lenora stond
Naest d' Engel achter hen. 't Was hij,
't Was hij, dien ze aldus wedervond; -
Hare oude mededingster, zij!
Doodtreurig staerde de arme bruid
Op d' Engel zonder spraekgeluid,
En zag ten hoogen, en verdween.
Zij zaten in het bosch alleen.
En plechtig rolde 't zangakkoord
Der Englen door den hemel voort.
‘Bescherremgeest, waer wilt gij heen?
Terug! breng mij naer 't Vaegvuer weêr.’
‘Lenora, 'k wil ten hemel heen,
En breng u niet naer 't Vaegvuer weêr.’
De Alwetende is zoo groot als goed.
't Weze een verschrikkelijke boet
In 't Vaegvuer duizend jaer te zijn,
In éénen stond leedt gij meer pijn.’
En plechtig rolde 't zangakkoord
Der Englen door den hemel voort.
| |
[pagina 58]
| |
Zij snelden voort ter starrenbaen;
Bijwijl zocht zij verstrooid naer de aerd;
Maer de Engel wees het oord haer aen,
Dat troost voor elke smart bewaert;
Maer godlijk klonk der starren lied,
Maer Sion daegde in 't grootsch verschiet,
En de Engel sprak: ‘Uw leed heeft uit.
Kom, maget, wees des Heeren bruid!’
En plechtig rolde 't zangakkoord
Van beide door den hemel voort.
|
|