Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 52]
| |
De Roozeknop.aant.‘Mijn schaemle haerd verdoofde;
'k Ben ziekelijk: 't is koud.
In Godes naem, mijn zoontje,
Ga, raep mij nog wat hout!’
‘Volgeerne, lieve moeder,
Maer eerst een kusje!’ - ‘Kom!’
En 't minnend kindje keek nog
Aen 't deurken, knikkend, om.
‘God loone u!... Goede Hemel,
Bewaer hem voor 't verderf!
Dat hij eens, als zijn vader,
Het Paradijs verwerv'!’
In 't einde zag de moeder
Haer blijde zoontje weêr.
Hij stortte voor haer voeten
Een zwaren bossel neêr.
‘Hoor, moeder: 'k vond een knaepje,
Zoo groot als ik, in 't woud.
Het hielp mij, toegehuppeld,
Tot lezen van dit hout.
| |
[pagina 53]
| |
Op eens verdween het knaepje,
Onz' Heere weet waerheen.
Als ik hem wilde danken,
Stond ik daer droef alleen.’
‘Nooit liegt ge, kind, ik weet het,
Maer mooglijk zijt ge mis.
Breng eens met u dat knaepje,
Dan wete ik wie hij is.’
*
Weêr trok de lieve kleine
Naer 't vergelegen woud;
Weêr hielp dat vreemdelingsken
Tot lezen van wat hout.
‘Zie, moeder, beste moeder,
Een zwaren bossel weêr.’
‘En 't knaepje dan, mijn zoontje?’
‘Verdwenen als weleer.
't Gaf mij dit Roozeknopje,
En sprak, met hemellach:
“'k Zal ginder bij u komen,
Als 't opgaet. Goeden dag.”’
*
De moeder stelde 't Roosken
In 't water, dankte God,
En zag naer 't bloemtje dikwijls;
Gesloten bleef de bot.
| |
[pagina 54]
| |
Maer op een vroegen morgen
Vond zij de Roos in fleur;
Een traen kwam in hare oogen
Bij d'ingeaêmden geur.
't Werd later, en haer zoontje
Was nog niet opgestaen.
‘Mijn beste, 't kind gaet komen,’
Die tijding brengt zij aen.
Zij steigert naer het koetsken:
Daer lag het zoete wicht
Nog nooit zoo lief, zoo blozend,
Zoo hemelsch van gezicht.
Zij kust het in vervoering:
‘Het klom al, 't morgenrood;
Sta op, mijn kind!...’ Maer, hemel!
Het kind lag stijf en dood.
|
|