Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 16]
| |
De Propheet en de Vogel.aant.De vijand had de zwakke handen
Van Israëls Propheet geboeid
Hij zuchtte in 's kerkers ingewanden
Tot hem, die allen dwang verfoeit,
Die 't volk den wreeden Nijl ontrukte.
Als Daniël in sombre woon
Ter neêrgeploft, schoot die verdrukte.
Zijn beê ten oppertroon.
‘De vogel vliegt op vrije wieken
Voorbij mijn kerker; 't bloemtje wendt
Zijn kelkje naer het morgenkrieken;
Geen lied of licht in mijne ellend.
't Was ochtend; al de vogels zongen,
De bloemen geurden op mijn baen;
De vreemdling loerde, en, toegesprongen,
Greep mij baldadig aen.
Het kindje, eens op mijn schoot gestegen,
Vroeg: Moeder, waer is onze vrind?
Zij sprak: God schenke hem zijn zegen'
De grijzaert zeî: 'k Heb hem bemind
| |
[pagina 17]
| |
Gelijk een zoon. Hij zong de grootheid
Des Heeren op voor 't vaderland;
Hij zong de straf, den val der snoodheid -
En 'k zuchte in d'ijzren band!
Ach, Sion heft zijn Paeschfeest-galmen,
In feestdosch tempelwaert getreên;
Zijn hymne davert als de psalmen
Van David door het ruime heen.
Eens trok 't op heden, trots de baren,
De Roode Zee door, vrij van schand,
De wierookgeur is opgevaren -,
En 'k zuchte in d'ijzren band.
*
Terwijl nog Sion in den tempel
Het Paeschlied heft met jubelstem,
Verschijnt de Zanger op zijn drempel.
Al lachend snelt het kind naer hem,
De moeder reikt de hand hem tegen.
Hij spreekt: ‘De Heer is goed en groot;
Zijn heilwoord schept langs donkre wegen
Ons 't heerlijk morgenrood.
Begraven in des kerkers donker,
Sprak mij een geest: Mij zendt de Heer;
Rijs! - Ik ontwaekte in lichtgeflonker,
En zag de schoone schepping weêr.
Ik viel voor God op 't aenschijn neder,
Ter plaets waer moeder slaept in vreê,
En 't bloemtje van haer graf zeî teeder:
Hem geurde ik bij uw beê!’
| |
[pagina 18]
| |
Den tempel dankend uitgetreden,
Vindt hij in 't groen een vogelijn,
Dat, in een strik verward, zijn beden
Ten Heere zond, vol angst en pijn:
‘Kom, vogelken! vlieg spoedig henen:
Vast zitten de uwen in 't verdriet.
Troost uw nog pluimelooze kleenen,
En zing den Heere een lied!
Wat heil laet mij de Hemel smaken!
De weldaed 't armste dier gedaen,
Is zoet. Kunt ge aen 't gevoel verzaken,
Mensch, en den mensch met leed belaên?’
Hij zweeg; het vogelken vloog henen
Naer zijn gezin, vast in 't verdriet,
Naer zijne pluimelooze kleenen,
En zong den Heere een lied.
't Was teeder als een moederbede,
Na langen bangen barensnood.
De bosch en 't vlietje ruischten mede;
't Riep alles: ‘God is goed en groot.’
De zangen klommen, op den vlogel
Der liefde, naer de starrenbaen,
En van den zanger en den vogel
Nam God het offer aen.
|
|