Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 13]
| |
De kinderen van Stockhem.aant.Het oegsten is ver af,
Het gras maer pas ontloken,
De honger reeds aen 't spooken
In Luiks onzaelge velden,
Zoo somber als een graf.
‘Ach, moederken, wat brood!’
Zoo jammerden drie wichtjes,
Met magere aengezichtjes,
Met halfgestorven blikken
En lipkens bleek als lood.
De wanhoop perste een traen
Uit de oogen van de moeder,
En, telker stond verwoeder
Van kommer en ellende,
Zag zij de kleinen aen.
‘Wilt gij een arme weêuw,
O Heere, nog beproeven?
Te zwaar valt dit bedroeven
Nooit bedelde ik, maer beedlen
Kost niets bij hun geschreeuw.’
| |
[pagina 14]
| |
‘God helpe u, goede vrouw!
Ook onze spinde is ledig.’
‘Drie kinderen!... bevredig'
Hun derdendaegschen honger!’
Geen redde ze uit dien rouw.
‘Gij ziet hun lijden niet,
Gij rust, te zalig vader!’
Ze is hare hut weêr nader-
Gestrompeld, zoo vol vreugde eens,
En nu zoo vol verdriet.
*
‘Geeft ons ons daeglijksch brood
Op heden! riepen allen,
Op hunne kniên gevallen,
Tot hunnen Hemelvader;
Geef ons een korstje brood!’
De Booze floot haer toe:
‘Vervloek den Heere, vrouwe,
In zulke ramp en rouwe!
Onzaelge gade en moeder,
Hoe geeselt u zijn roê!’
Haer schuttende Engel sprak:
‘Hoop in den Heere, vrouwe,
In zulke ramp en rouwe!
De hand zal u verheffen,
Die uwen staf verbrak.’
De lijderes bad weêr,
Tot haer het jongste knaepken,
Een lief, onnoozel schaepken,
Drie jaren pas geboren,
Riep: ‘Moeder, schrei niet meer!
| |
[pagina 15]
| |
Tot de oegst gekomen zij,
Gaen wij gedrieën slapen.
Dan zullen we airen rapen,
En, huppelend, ze u brengen;
Dan is uw leed voorbij.’
*
Twee lagen mond aen mond
ln slaep: de blanke roozen
Begonnen te herblozen
Op hunne doodsche wangen,
Nu frisch als de uchtendstond.
Een arme zag haer nood
Met broedermedelijden.
Hij, die met leed moest strijden,
Schonk gul der arme moeder
Zijn laetste stukje brood.
Ras liep de mare rond,
Hoe Stockhems drietal knapen
Zich hongrig leî te slapen,
En sedert weken voortsliep,
Met onverbleekten mond.
Men komt van allen kant,
En, ja, uit verren lande,
Met menige offerande
Om 't moederheil te aenschouwen
In 't wonder van Gods hand.
Nu steeg het oegstgezank;
De kindren opgerezen
Gaen gouden airen lezen,
En treden, nevens moeder,
Ten outere vol dank.
|
|