Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen

[p. 11]

't Boeren-avondmael.aant.

Rond den vader zat een drietal,
Hem verkwikkend met hun zoen,
En ten avondmale vaerdig
Onder d'appelboom in 't groen.

‘Zie, man lief, ik breng den kleine,
Die in 't wiegje nog niet sliep,
Onder 't koele boomgewelfsel,
Waer ons 't rustuer henen riep.

Ons gezin is nu volledig,
Onze vreugde waerlijk groot;
Beter zal de pap nu smaken,
Beter nu ons roggenbrood.

Zie, hoe rustig ligt het kindje
Aen mijn boezem, waerde man.
Zeg mij toch waerom 't aenschouwen
Van een kind ons roeren kan?

Zeg mij toch, waerom wij 't nimmer
Zien door zoeten slaep geboeid,
Of wij mede voelen ruste,
't Lijdend harte ook ingevloeid?’

[p. 12]

 

‘Goede vrouw, wat wilt ge vragen

 

Aen een simplen boer als ik!

 

Men zou 't best den Pastor vragen;

 

Maer - hij heeft geen kind als ik.

 

 

 

't Is misschien, omdat hunne onschuld

 

Ons van God den Heere spreekt,

 

Die ze nederzendt op aerde,

 

Schoon de vleugel hun ontbreekt,

 

 

 

Opdat ze ons een denkbeeld geven

 

Van 't geluk der ziel bewaerd,

 

Welke met den Hemel omgaet,

 

Onverschillig aen deze aerd.

 

 

 

Ziet men niet Maria zelve,

 

Ons godvruchtig dorp ten scherm,

 

Met een aerdig kroezelkopken

 

Op den moederlijken arm?

 

 

 

't Printje siert ook onze koetse.

 

Kniele ik voor hen zoo bemind,

 

'k Wete niet wie meest te aenschouwen,

 

Of de moeder of het kind.’

 

 

 

*

 

 

 

Hierop zweeg hij: beide baden

 

Voor het eten, en de maen

 

Keek nieuwsgierig heen door 't loover;

 

Beide zagen lang zich aen.

 

 

 

't Jongste kind lag ingesluimerd;

 

Beide gaven 't nog een zoen,

 

En het avondmael was lustig,

 

Onder d'appelboom in 't groen.