Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 5]
| |
Eerste boek. | |
[pagina 7]
| |
Karel IX en Orlando di Lasso.
| |
[pagina 8]
| |
Neen, neen! 't paleis is niet beschut
Voor onverzoende wroegingspooken,
Ter rijkszael even als ter hut
Met ijzren klauwen ingebroken.
Daer, in een hooggewelfde zael,
Ligt bij een lamp, met flauwen strael,
Een jongling; op de purpren sponde
Ontvlucht de slaep zijn' hollen blik;
Ter prooi aen d'onverwinbren schrik,
Is gansch zijn borst maer ééne wonde.
Ja, 't is een levendig geraemt,
Een vorstenschim, 't is Frankrijks Karel:
‘Orlando, zucht hij, zoo gij kwaemt!
Och, in mijn rijkswrong blinkt geen parel,
Die u naer eisch beloon'.’ Wie komt?
Hij luistert: 't is de klok die bromt...
't Slaet middernacht. Hij gilt: ‘Genade!’
En 't wedergalmend klokgebrom
Is hem, voor d'Opperrechter stom,
Een stem, die roept: ‘Schonkt gij genade?’
Hij knelt in sidderende hand
Het heilig kruis, waer 't beeld des Vromen
Aen hangt, in menschenliefde ontbrand,
Die zege op 't zondig zaed laet stroomen.
Hij poogt dien liefderijken vrind,
Die dubbel teêr in ramp ons mint,
Te brengen aen de looden lippen;
Maer voor zijn afgemarteld brein
Rijst - Coligny, ten doemnissein,
En 't reddend beeld laet hij ontglippen!
*
| |
[pagina 9]
| |
De zaeldeur heeft gekraekt: een pagie treedt hem nader:
‘Doorluchtig Vorst! hij kwam, de Kunstenaer.’ - ‘Ik wacht,
Algoede God, heb dank!... ja, gij zijt altijd vader.
Ontsluit me in 't godlijk lied een nieuwe levensader,
En schiet een lichtstrael in mijn nacht!’
Stil is hij toegetreên, de Koning der gezangen,
Het breede voorhoofd kalm, omkroond met majesteit.
Hij slaet een peinzend oog op Karels dorre wangen,
In lenteblos verwelkt, en blijft aen 't treurspel hangen
Met warme ziel en zin - en schreit.
De moordenaer zijns volks heeft dan een vriend gevonden!
Hij reikt de dorre hand den Belg toe, dien hij mint.
‘Gij ziet het, snikt hij dof: God heeft zijn wraek gezonden.
Hij is rechtvaerdig: lijf en ziel slaet hij met wonden.
'k Ben Saül; wees mijn David, vrind!’
‘Vorst, zucht Orlando, Vorst!..... God zal de harp bezielen,
De kommersussende, zoo hij onz' beê verhoort.
De biddende Engel zal met stervelingen knielen.
De toonen slapen slechts, die eens u zoet bevielen.
Ontwaek, o Davids harpakkoord!’
Nu stelt zich aen 't klavier de goddelijke Zanger,
En rilt: verrukking is 't, die in zijne oogen blaekt.
Die zucht, die zaligheid bedwingt de Bard niet langer:
Zijn brein, zijn boezem gloeit, van hemeltoonen zwanger.
En Davids harpakkoord ontwaekt.
*
‘Straf mij niet, Eeuwige, in uw opgebruischten toren!
Zie op mijn naekte schand, gelijk een vader, neêr!
Ik voel uw schicht in 't merg van mijn gebeente booren.
Algoede, tot wanneer?’
| |
[pagina 10]
| |
En 't orgel verzucht eene suizende bede,
Zoo zacht als het morrende water, de borst
Der steenrots ontvloeid; als een zanger van vrede.
‘Wee, moeder! wee, moeder!’ snikt de arreme Vorst.
Orlando zingt: ‘Het licht mijns oogs is reeds verduisterd,
En van mijn tranenstroom mijn legerkoets doorweekt.
Verlos mij van de smart, die me aen 't herdenken kluistert,
Gij, die u vreeslijk wreekt!’
En 't orgel smeekt ook in de somberste klanken,
Een storrem gelijk die uit donderwolk borst,
En gromt, als waer 's Eeuwigen roede aen het wanken.
‘Vergifnis! vergifnis!’ snikt de arreme Vorst.
Orlando zingt: ‘Van hier die gruwelplannen smeden!
God wendde de oogen naer mijn zielenacht: 't wordt dag.
De siddring deinst... Gij, Englen, draegt tot hem mijn beden,
En ik verhoop op d'ochtendlach!’
En 't orgel ontvliet er een stroom melodijen,
Als de avondwind, koestrend des reizigers borst,
En 't loover doorruischend met luchtharmonijen.
‘Orlando, u zegen!’ snikt de arreme Vorst.
*
De wroeging slaept, de hoop ontwaekt; nu rijst zijn smeeken
Tot hem, wiens beeldtenis hij voor het volk moest zijn.
Zijn ziel vernam het lied der vlekkelooze streken,
En 't balsemde een te lange pijn.
De groote Belg ontsnapt den dank, en spoedt zijn schreden;
En tot den Koning, die in 't diepst der heemlen troont,
Schiet zijn ontvlamde dank, een wierook van gebeden!
Wat kunstnaer, edel man, werd ooit als gij beloond?
|
|